Η παιδική ηλικία έχει κάτι
μαγικό, κάτι που δεν μπορούμε πια να το ξαναζήσουμε. Ακόμα και όσοι δεν
είχαν ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, όταν τα θυμούνται, νιώθουν μια
αναπόφευκτη νοσταλγία.
Επειδή εκεί, στα χρόνια αυτά που
ήμασταν παιδιά, ο Κόσμος ήταν καινούργιος, άγνωστος και ανεξερεύνητος.
Κάθε μέρα νέες εμπειρίες και γνώσεις αποτυπώνονταν στο φρέσκο μας μυαλό
που αργά και καίρια μάς μετασχημάτιζαν για να μας δώσουν ύστερα, στα
χρόνια της ενηλικίωσης, την τελική μας μορφή.
Αυτό που είμαστε σήμερα οφείλεται κατά μεγάλο μέρος στον τρόπο που βιώσαμε την παιδική μας ηλικία.
Όμως δεν είναι αυτός ο λόγος που τα
παιδικά μας χρόνια έχουν αυτή την ανεξήγητη γοητεία. Ο λόγος είναι ότι
ζούσαμε μέσα στη μαγεία.
Οι μεγάλοι μπορεί να μας εξηγούσαν,
γιατί σχηματίζονται τα σύννεφα στον ουρανό, όμως εμείς κοιτάζαμε
μαγεμένοι τους σχηματισμούς τους. Οι καθρέφτες δεν αντικατόπτριζαν
ψυχρά το είδωλό μας, ήταν μαγικά αντικείμενα που μέσα τους ο Κόσμος
μπορούσε να διπλασιαστεί.
Οι κούκλες είχαν ψυχή, οι χρωματιστές
εικόνες ήταν αυτόνομες και ανεξάρτητες από τη θέλησή μας και μια κόκκινη
γυαλιστερή κασετίνα με ξυλομπογιές είχε κάτι το θεϊκό μέσα της. Όλα
ήταν τότε μαγικά.
Μεγαλώσαμε, ο Κόσμος πήρε τις κανονικές
του διαστάσεις και το παιδί που τον έβλεπε με μαγικό τρόπο κάπου πήγε
και κρύφτηκε μέσα μας. Πότε-πότε δηλώνει την παρουσία του, άλλοτε
τρυφερά, άλλοτε μελαγχολικά . Είναι η στιγμή της νοσταλγίας.
Πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία (Αγνώστου).
Αυτή η σκέψη μού άρεσε ιδιαίτερα. Μόλις τη διάβασα, σκέφτηκα ότι είχα βρει το στίγμα μου.
Είναι βέβαια μια παράξενη πατρίδα αυτή.
Δεν έχει σύνορα, δεν έχει χρόνο. Ένα τοπίο είναι ασαφές που όσο
διεισδύεις μέσα του τόσο αυτό εξαπλώνεται και ο ορίζοντάς του χάνεται
μέσα στην αχλύ.
Προχωρείς και το τοπίο εξαπλώνεται προς
όλες τις κατευθύνσεις και ακόμα ανοίγεται και σε άλλες διαστάσεις,
άγνωστες στον τρισδιάστατο κόσμο μας. Αλλά όπου κι αν σταθείς, κάτι σαν
σύννεφο σε ακολουθεί και κρύβει τις άκρες του τοπίου. Όλα κινούνται μέσα
σε μια παράδοξη αχλύ που σε μπερδεύει μερικές φορές,
Την πατρίδα αυτή την κατοικούν περίεργα
πλάσματα, άλλα ολόκληρα, άλλα μισά, άλλα με φευγαλέες μορφές που μόλις
πάμε να τις δούμε, κρύβονται πίσω από σκιές και θολούρες αφήνοντας πίσω
τους μια παράξενη αίσθηση, άλλοτε γλυκιά, άλλοτε γλυκερή.
Μερικές φορές εμφανίζονται ξαφνικά
μπροστά σου γεμίζοντας ασφυκτικά το οπτικό πεδίο σου. Άλλοτε γλιστρούν
και χάνονται πίσω από τις σκιές. Τρέχεις ξωπίσω τους να τις προφτάσεις,
αλλά αυτές έχουν γίνει κιόλας ομίχλη, κάτι μικρά κομμάτια τους έχουν
απομείνει που σαλεύουν στον αέρα λες και είναι ακόμα ζωντανά.
Η πατρίδα έχει και ήχους που διασχίζουν
την ατμόσφαιρα, το σφύριγμα του αέρα, καθώς τρυπώνει από τις χαραμάδες,
παλιά ξεχασμένα τραγούδια από το ραδιόφωνο, ανθρώπινες φωνές, λεπτές,
έρρινες, τσιριχτές ή βαριές, έχει και λέξεις και φράσεις που κι αυτές
άλλοτε είναι ολόκληρες κι άλλοτε μισές.
Έχει μυρωδιές και γεύσεις μακρινές.
Δρόμους, σπίτια, αυλές, χωράφια, παραλίες. Όλα είναι ακίνητα, μοιάζουν
κάπως με μακέτα, επειδή βρίσκονται έξω από το χρόνο και τη φθορά του.
Κυρίως έχει ιστορίες, αναρίθμητα
γεγονότα περιπετειώδη, δραματικά, συναρπαστικά. Είναι κι αυτά, όπως όλα
όσα ανήκουν σ’ αυτή την πατρίδα, άλλα ολόκληρα, άλλα μισά και
ανακατεύονται μεταξύ τους με ένα παράλογο τρόπο καταργώντας τη χρονική
αλληλουχία.
Αλλά το πιο παράξενο απ’ όλα είναι πως
σ’ αυτή την πατρίδα βλέπεις και τον εαυτό σου σαν ένα από τα πλάσματα
που την κατοικούν. Έχεις κι εσύ πολλές μορφές και κυκλοφορείς μέσα στα
γεγονότα ανεβοκατεβαίνοντας στο χρόνο.
Μερικές φορές εξαφανίζεσαι, άλλοτε
εμφανίζεσαι μισός, άλλοτε ολόκληρος. Πότε-πότε τρέχεις και κρύβεσαι στις
σκιές αφήνοντας πίσω σου μικρά κομμάτια, όπως ένα κίτρινο μπλουζάκι ή
ένα τετράδιο με ζωγραφιές που τα φύλλα του γυρίζουν μόνα τους.
Όταν γυρνάς εδώ, στον τόπο που υπάρχεις
και στο χρόνο σου, νιώθεις τη νοσταλγία του ξενιτεμένου. Γιατί η
παιδική σου ηλικία είναι η πατρίδα που κρατά την ψυχή σου. Εδώ που ζεις
τώρα είσαι μόνο ένα σώμα που αθροίζει νεότερες εμπειρίες.
Καίτη Βασιλάκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου