Silvia Pérez Cruz vestida de nit
γαλάζιες σαν το νερό μιας αρχαίας θάλασσας.
Με λευκό του αφρού, γλυκό όπως ο αέρας,
γκρίζο των γλάρων, χρυσαφί των εικόνων,
ντυμένη νύχτα.
Κοιτάζω το τοπίο, αναζητώ τα λόγια,
να συμπληρώσουν τους στίχους χωρίς ανησυχία.
Τα πεύκα με αγκαλιάζουν, ακούω πως σιωπούν,
ο άνεμος απλώνεται σ' όλο τον ορίζοντα.
Αν μπορούσα να γίνω νιφάδα
και να κρυφτώ στην παραλία
να ακούσω τους ήχους και τα βράδια του παρελθόντος,
εκείνου του κόσμου της νοσταλγίας,
του έρωτα και της ηρεμίας, αρωματισμένου με φεγγάρι, φωτιά και ρούμι.
Αν μπορούσα ν' ανέβω στο ψηλότερο κύμα
και να στολίσω τους φοίνικες της ανάμνησης,
πασπαλίζοντας με κανέλα όλους τους όρμους
και με κοχύλια να τους φτιάξω μια κούνια.
Οι ηλικιωμένοι μου μιλάνε γεμάτοι τρυφερότητα,
για ώρες ζωντάνιας με συγκίνηση.
Οι νέοι ακόμα, δυνατοί και γενναίοι,
πρίγκιπες του δικτύου, ήρωες της καταιγίδας,
φίλοι του καλού καιρού.
Τα μάτια εφευρίσκουν καινούργιες ιστορίες,
σκάφη που επιστρέφουν από ηλιόλουστο τόπο,
Φέρνουν ερωτευμένες μελωδίες,
γυναίκες και πατρίδα, κεριά και λουλούδια.
Αν μπορούσα να γίνω νιφάδα
και να κρυφτώ στην παραλία
να ακούσω τους ήχους και τα βράδια του παρελθόντος,
εκείνου του κόσμου της νοσταλγίας,
του έρωτα και της ηρεμίας, αρωματισμένο με φεγγάρι, φωτιά και ρούμι.
Αν μπορούσα ν' ανέβω στο ψηλότερο κύμα
και να στολίσω τους φοίνικες της ανάμνησης,
πασπαλίζοντας με κανέλα όλους τους όρμους
και με κοχύλια να τους φτιάξω μια κούνια.
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη
*habanera είναι μουσική σύνθεση από την Αβάνα της Κούβας που την τραγουδούσαν στα λιμάνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου