Ψαραντώνης, κουζουλός ετών 72

Του Λουκά Χαλανδριτσάνο |
 Τον συναντήσαμε με αφορμή τις εμφανίσεις του στο Half Note. Εκτός όλων των άλλων, μας είπε και δυο μαντινάδες.

Ο Αντώνης Ξυλούρης δεν φεύγει απο την Κρήτη εκτός πια αν έχει έναν καλό λόγο για να παίξει μουσική. Τον συναντώ στο λόμπι του ξενοδοχείου του λίγο πριν ξεκινήσει τις εμφανίσεις του στο Half Note. Με αντιμετωπίζει σαν παιδί του, είναι φιλικός, ευπροσήγορος, πράος. «Άκουσα καλά πράγματα για αυτό το μαγαζί, έτσι το νιώθω θα έχουμε καλή ατμόσφαιρα», μου λέει και του ζητάω μια μαντινάδα που τον αντιπροσωπεύει αυτή τη στιγμή, θέλω να μου περιγράψει πως νιώθει με τον δικό του τρόπο. «Δεν βιάζεσαι ε;» με κοιτάει και γέρνει προς τα μπροστά ερχόμενος πιο κοντά σε μένα και πιάνοντας μου το χέρι. «Τούτος ο κόσμος ψεύτικος / δεν ξέρω για τον άλλο / αν έχει τέτοια βάσανα / αν έχει πίκρες κι άλλο», μου λέει και αμέσως μου χαρίζει άλλη μία μαντινάδα. «Ο Άδης είναι σκοτεινός / ήλιος ποτέ δεν μπαίνει / μάνα δεν γέννησε εκεί / μα ο κόσμος του πεθαίνει». Του σφίγγω κι εγώ το χέρι και αλλάζω θέμα.

Πως τα περνάτε στην Κρήτη; Παίζω μουσική για να το παλεύω. Τώρα με κάλεσαν σε μια εκδήλωση στην Λετονία για τον εθνικό τους ποιητή και θέλουν να πάω να παίξω εγώ την μουσική. Όπως έχουμε εμείς τον Κορνάρο και τον Σολωμό, για κάτι αντίστοιχο.

Αν ζούσε ο αδερφός σας ο Νίκος και έβλεπε πως τα τραγούδια του παίζονται στις πλατείες και στις συγκεντρώσεις της Αριστεράς πως θα αντιδρούσε; Θα ήταν μεγάλη του χαρά.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ τι θα έλεγε; Εσείς; Να κάμει καλό αφότου βγήκε, (γέλια) κι γω το ίδιο λέω! Να μπορέσει να κάμει κάτι καλό να δούμε τι θα απογίνουμε για να μην κλαίει ο κόσμος.Είχα πάντα την απορία, γιατί σας φωνάζουν με το πρόθεμα «Ψαρα-»… Είναι ένα παρατσούκλι, στο χωριό επειδή πολλοί έχουν το ίδιο όνομα βγάζουν παρατσούκλια για να καταλαβαινόμαστε. Στα Ανώγεια όμως δεν έχει θάλασσα και ψάρια εσας γιατί σας φωνάζουν ψαράδες; – Εεεεεεεε! Άλλο «ψάρεμα» έκανε ο παππούς μου, ήταν τρελός στην ψυχραιμία, με την καλή έννοια. Άμα η παρέα του έβλεπε Τούρκους, ψαρεύανε κανα-δυο. Έτρεχε ο παππούς έπιανε τον πρώτο Τούρκο και του έλεγε ο Μασαούτης, ο μεγαλύτερος της παρέας, «σαν τα ψάρια τους πιάνεις» και έτσι του βγήκε το «Ψαρότουρκος».
Γενικά στ’ Ανώγεια έχετε φήμη πως «ψαρεύατε» και με το παραπάνω. Μπα, στ’ Ανώγεια έχουμε μόνο αίγες και πρόβατα. Χιλιάδες απο δαύτα.
Έχω ακούσει πως έχετε έναν τρομερό παπά και ένα ζωντανό αντιφασιστικό κίνημα. Ναι, είναι πολύ ωραίος ο παπάς μας, και παρά το ότι όλοι είμαστε βοσκοί, είναι πολύ ζωντανό το χωριό. Έχουμε παράδοση στον Ψηλορείτη.
Ποιο είναι το πιο μαγικό πράγμα που σας έχει συμβεί πάνω στο βουνό; Η μορφή του. Ξέρεις πόσο όμορφα είναι τα Λευκά όρη; Έχω γυρίσει τον κόσμο όλο αλλά την ομορφιά και την ιστορία αυτής της χώρας δεν την έχω δεί πουθενά. Τα μαθαίνουμε στο εξωτερικό αυτά, εδώ δεν τα λέει κανείς.
Έχει τελικά σήμερα η νεολαία μια τάση να διατηρήσει
Τόσα παιδιά να παίζουν λύρα δεν υπήρξαν ποτέ. Ακούνε, προσανατολίζονται και βλέπουν που είναι η τέχνη και η ουσία. Όσον περνούν τα χρόνια η παράδοση είναι πάντα παρούσα παιδί μου, αυτή είναι η ουσία, αυτό είναι το θέμα. Το καλό στέκει στον χρόνο. Πως ορίζετε το καλό; Καλή μουσική, παράδοση, εικόνα, και να μπλέξεις την παράδοση με καινούργια πράγματα. Αναλόγως και ποιός είναι ο μουσικός και πως βγαίνει απο μέσα του. Απο εδώ ξεκίνησαν όλα, την Ελλάδα. Δεν τα ξέρουμε εδώ, έξω μας τα λένε στα φεστιβάλ που πάμε, δείχνουν τις ομορφιές οι τηλεοράσεις όλου του κόσμου, τα γράφουν οι Τύποι, εδώ το υπουργείο πολιτισμού δεν κάνει τίποτα. Γιατί ρε γαμώτο; Έξω όλοι οι μουσικοί έχουν συμπαραστάτες το υπουργείο πολιτισμού. Κάνουν φεστιβάλ και παίζουν όλοι δωρεάν. Να σου πω τι είπε ο παρουσιαστής στη «Συνάντηση των πέντε ηπείρων»; Και παρόμοια λένε σε όλα τα φεστιβάλ, γιατί εκεί ξέρουν την ιστορία μας και εμείς δεν την ξέρουμε. Ήταν τρείς μουσικοί απο κάθε ήπειρο, αυτό το φεστιβάλ γίνεται κάθε δυο-τρία χρόνια, είναι γερμανική παραγωγή, συνεργασία με εταιρείες. Στην Ζυρίχη έπαιξα με τον κίτρινο, στο Αμστερντάμ με τον μαύρο, στα σύνορα Γαλλίας-Ελβετίας με όλους μαζί, και είπε ο παρουσιαστής, ένας λεβέντης, Γιοακίμ τον λέγανε: «αυτή είναι η τέχνη της αρχαίας Ελλάδος, αυτή είναι κραυγή απο την Κρήτη το νησί των θεών που όλος ο κόσμος έχει να κάμει. Απο εκεί ξεκίνησαν όλα, που όταν η ανθρωπότητα ζούσε σε καλύβες οι Έλληνες είχαν στόλο, μουσική, θέατρο, μόνο οι Έλληνες! Ευτυχώς που είχαν στόλο και μας παίξαν την μουσική». Από τα πρώτα όργανα που παίχτηκαν στον κόσμο ήταν η λύρα που έπαιζε ο Ορφέας και ο Απόλλωνας, τα  τύμπανα των Κουρήτων, στο χωριό Κουρούτες πάνω στον Ψηλορείτη και τους αυλούς, οι Έλληνες μας δώσαν το φως του πολιτισμού και όσοι επισκεφτήκαν αυτή τη χώρα είδαν το φως και το μεταφέρανε». Και μετά έκανα το πρόγραμμα μου. Εδώ κάνουν πως δεν βλέπουν, ποια είναι η δουλειά του υπουργείου πολιτισμού; Πήγα μια φορά και έκανα φασαρία και το έγραψε και το Δίφωνο, καλό περιοδικό.

Τον καινούργιο Υπουργό, Νίκο Ξυδάκη, πως τον βλέπετε; Τι; Έγινε ο Ξυδάκης υπουργός βρε παιδί μου;

Όχι ο τραγουδιστής… Ίντα δουλειά κάμει αυτός;
Δημοσιογράφος. Ξυδάκης λέγεται ε; Κρητικός είναι; Δεν τα έχω διαβάσει ακόμα, να τον πάρεις τηλέφωνο θέλω να τονεδώ!
Μου είπατε πως παλιά η Ελλάδα είχε Στόλο και Τέχνη, τώρα τι έχει; Το μόνο που έχει απομείνει στην Ελλάδα είναι η Ιστορία της παιδί μου.
Ακούσατε την ιστορία του Βαγγέλη Γιακουμάκη που είναι αγνοούμενος; Στην Κρήτη δεν υπάρχει ένας κακώς νοούμενος ανδρισμός; Αυτό δεν πρέπει να σταματήσει κάποια στιγμή; – Έτσι είναι αλλά δεν είναι όλη η Κρήτη έτσι, αυτό έχει λιγοστέψει. Το παιδί δεν χάθηκε στην Κρήτη όμως. Ό,τι και να λέμε, είναι κρίμα…
Εκείνη την στιγμή μπήκε στο λόμπι του ξενοδοχείου ένα δημοτικό σχολείο που είχε έρθει εκδρομή στην Αθήνα. Τα πάντα ξεκίνησαν να βουϊζουν και ο Ψαραντώνης τα κοιτούσε και χαμογέλαγε. Αυτά τον κοιτούσαν με περιέργεια. «Έτσι κουζουλός ήμουν κι εγώ» μου λέει και χαμογελάει. Έχει αισίως κλείσει τα 72…
Φωτογραφίες: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος / FOSPHOTOS
ΠΗΓΗ.    popaganda.gr

«Ψάχνονται οι νέοι με την παράδοση»!

Φέρνει την ανωγειανή κορμοστασιά του σε ένα από τα πλέον θρυλικά μαγαζιά της Αθήνας, που έχει φιλοξενήσει τα μεγαλύτερα ονόματα της τζαζ μουσικής. Στα χέρια του θα κουβαλά τη λύρα του, ενώ από το μυαλό του δεν θα φεύγει ούτε λεπτό ο Ψηλορείτης. Μιλάμε, φυσικά, για τον γίγαντα της παραδοσιακής μουσικής, τον Ψαραντώνη, ο οποίος ξεκινάει σήμερα τις εμφανίσεις του στο Half Note Jazz Club, διευκρινίζοντάς μας ότι επί σκηνής δεν του αρέσει να προγραμματίζει τίποτα, πόσο μάλλον να ακολουθεί playlist. «Θέλω μόνο να γίνομαι ένα με τους ανθρώπους. Αυθόρμητα». Αυτό είναι, άλλωστε, και το πνεύμα που διακατέχει όλες τις εμφανίσεις του από το 1982 έως και σήμερα, μένοντας πιστός στους άγραφους κανόνες που μόνος του έχει ορίσει.
Ο Ψαραντώνης, κατά κόσμον Αντώνης Ξυλούρης, μας προσκαλεί στο στέκι της οδού Τριβωνιανού σε ένα πρόγραμμα που φέρει τον τίτλο «Του κύκλου τα γυρίσματα» και αποτελεί μια περιπλάνηση στα σπουδαία κομμάτια της κρητικής μουσικής, τα οποία θα παρουσιάσει κρατώντας, φυσικά, τη λύρα του.

Η εμφάνισή του αυτή στην Αθήνα, μάλιστα, έρχεται λίγους μήνες μετά την περιπέτεια υγείας που αντιμετώπισε. Μας λέει λακωνικά ότι τώρα είναι καλά και επομένως είναι έτοιμος να επιστρέψει στην ενεργό δράση. Σε λίγο καιρό θα ταξιδέψει στη Γερμανία για να δώσει μια σειρά συναυλιών. Στο εξωτερικό, άλλωστε, τον λατρεύουν. Οταν τον είχε πρωτογνωρίσει πριν από χρόνια ο Νικ Κέιβ, ενθουσιασμένος από τους ήχους της κρητικής λύρας, αλλά και από την επιβλητική εμφάνισή του -τη σχεδόν απόκοσμη-, τον είχε προσκαλέσει να μοιραστούν τη σκηνή σε δύο μεγάλα φεστιβάλ το 2007 και το 2009.

Πώς, όμως, κατάφερε ο δεξιοτέχνης Κρητικός μουσικός να κερδίσει όλη την υφήλιο, αλλά και να μπει ακόμη και στο World's First Global Musical Instrument Museum, όπου υπάρχει μια λύρα του, αλλά και προβάλλεται συνεχώς ένα βίντεο με εκείνον; Μα καθαρά με τη μουσική του, όπως μας λέει. Οι μελωδίες από τον Ψηλορείτη, οι λεβέντικοι ήχοι που προκαλούν την ανατριχίλα σε όλους όσοι τους ακούν, έχουν κάνει, χάρη στον Ψαραντώνη, τον γύρο του κόσμου, αποδεικνύοντας ότι η παράδοση είναι μια σταθερή αξία.

«Η αλήθεια είναι ότι οι νέοι της εποχής μας ψάχνονται. Διαπιστώνω ότι η παράδοση τους συγκινεί πολύ. Ποτέ δεν είχαμε τόσους πολλούς νέους να παίζουν λύρα» μας λέει, χωρίς να κρύβει ότι το γεγονός αυτό τον χαροποιεί ιδιαίτερα. Δεν μας αποκαλύπτει τι σκέφτεται, αλλά ούτε και ποιες εικόνες τού έρχονται στο μυαλό όταν ξεκινάει να παίζει τη λύρα του και να βυθίζεται σε μια διονυσιακή ατμόσφαιρα. Κρατάει τις σκέψεις του για τον εαυτό του, υποστηρίζοντας ότι κάθε συμβουλή που του έχει δώσει ο αδερφός του, ο αξέχαστος Νίκος Ξυλούρης, για τη μουσική είναι ο οδηγός του.
*  Ο Ψαραντώνης εμφανίζεται από σήμερα στο Half Note Jazz Club (Τριβωνιανού 17, Μετς). Εως την Τρίτη 10 Μαρτίου.
Μετά την κόρη και τον λαουτιέρη του
Ο Ψαραντώνης θα βρεθεί στη σκηνή του Half Note Jazz Club έχοντας στο πλευρό του την κόρη του, Νίκη, η οποία, ως γνωστόν, τον συντροφεύει σε πολλές από τις εμφανίσεις του, αλλά και τον δεξιοτέχνη του λαούτου Γιάννη Παξιμαδάκη. Να σημειωθεί ότι πριν από λίγο καιρό έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους το ντοκιμαντέρ της Αγγελικής Αριστομενοπούλου «Μια οικογενειακή υπόθεση», που παρουσιάζει την οικογένεια των Ξυλούρηδων.
Γιώτα Βαζούρα

 Ο Ψαραντώνης σε κονσέρτο στο Άμστερνταμ

. πηγή

Στέλιος Πετράκης.

Ο Στέλιος Πετράκης είναι ο πλέον δημοφιλής εκπρόσωπος της νέας γενιάς της Κρητικής μουσικής – και όχι μόνο. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Σητεία. όπου και ξεκίνησε τη μαθητεία του στη λύρα, κοντά κοντά σε μεγάλους δασκάλους όπως τους Γ. Δάνδολο, R. Daly, Ε. Δρεττάκη και Κ. Μουντάκη. Παράλληλα με τη λύρα στρέφεται και στη μελέτη συγγενικών μουσικών παραδόσεων: λαϊκή μουσική της Ανατολίας, κλασσική κοσμική και θρησκευτική μουσική της Πόλης, παραδοσιακή μουσική του Ελλαδικού χώρου, αλλά και μουσικά όργανα όπως το saz και το βιολί. Έχει συνεργαστεί σε συναυλίες και ηχογραφήσεις με σημαντικούς μουσικούς, από το χώρο της «μουσικής του κόσμου» και της παραδοσιακής μουσικής καθώς και με Έλληνες καλλιτέχνες και συνθέτες. Ενεργό μέλος του συγκροτήματος ‘Λαβύρινθος’, έχει εμφανιστεί ως σολίστ αλλά κοντά στους σπουδαιότερους μουσικούς διαφόρων παραδόσεων από όλον τον κόσμο, ενώ η δισκογραφία του έχει λάβει σημαντικές διακρίσεις. Είναι απόφοιτος του Νομικού τμήματος της Νομικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ διατηρεί εργαστήρι κατασκευής μουσικών οργάνων όπου φτιάχνει διάφορους τύπους λύρας, λαούτου και saz.8 πηγή.

Το μουσικό κομμάτι "Βόρεια μονοπάτια" πήρε το 1ο βραβείο σε ένα διαγωνισμό στην Αμερική, ανάμεσα σε 10.000 δίσκους από όλο τον κόσμο στην κατηγορία "World music".

ΜΟΥΣΙΚΗ: Ριζίτικο – Πεντοζάλης (παραδ. Κρητικός σκοπός) Στέλιος Πετράκης: λύρα Efrén López: λαούτο Bijan Chemirani: κρουστά

. Stelios Petrakis 

---

Το άρθρο του William Dalrymple στους Financial Times

Ένα ταξίδι ιστορίας της Κρήτης, μέσω των ελεγειακών μουσικών της παραδόσεων δια μέσου των αιώνων.
Πριν δυο χρόνια, ένα εκπληκτικό δισκάκι έτυχε να πέσει στα χέρια μου, ενώ έψαχνα αδιάφορα στοίβες με CD σε ένα δισκοπωλείο στην Κωνσταντινούπολη. Στο εξώφυλλό του υπήρχε μια όμορφα σκαλισμένη αχλαδόσχημη λύρα, φτιαγμένη από ξύλο μουριάς και στολισμένη με περίτεχνη ένθετη διακόσμηση φιλιγκράν. Παρόμοιο μουσικό όργανο δεν είχα ξαναδεί παρά μόνο μια φορά, πριν χρόνια, στο πέρασμά μου από την Ανατολία, ενώ ήμουν στον Δρόμο του Μεταξιού, καθ’ οδόν για την Κίνα. περισσότερα..Εδώ

ο Ross Daly για τα όργανα του Στέλιου Πετράκη

Levon Helm (Λίβον Χελμ) 1940 – 2012

Αμερικανός μουσικός και ηθοποιός, με σπουδαία καριέρα ως ντράμερ και τραγουδιστής του σπουδαίου ροκ συγκροτήματος The Band. Ο Χελμ ήταν γνωστός για τη βαθειά εκφραστική φωνή του με κάντρι αποχρώσεις και το δημιουργικό στυλ στα ντραμς, που χαρακτήρισαν τραγούδια του συγκροτήματος, όπως τα The Weight, Up on Cripple Creek, Ophelia και The Night They Drove Old Dixie Down.

O Μαρκ Λέιβον «Λίβον» Χελμ (Mark Lavon "Levon" Helm) γεννήθηκε στις 26 Μαΐου 1940 στο Μάρβελ του Αρκάνσας και μεγάλωσε στη Χελένα της ίδιας πολιτείας. Οι γονείς του ήταν βαμβακοκαλλιεργητές και λάτρεις της μουσικής. Έτσι, ενθάρρυναν από νωρίς τα παιδιά τους να μάθουν ένα όργανο και να τραγουδούν. Ο μικρός Λέιβον σε ηλικία οκτώ ετών έπαιζε κιθάρα και στα εφηβικά του χρόνια έμαθε ντραμς. Μουσικά επηρεάστηκε από το μπλουζ, την κάντρι και το ριθμ εντ μπλουζ, τα κύρια συστατικά του ροκ εντ ρολ, ενώ σημαντική επιρροή πάνω του άσκησε ο ντράμερ του Σόνι Μπόι Γουίλιαμσον, Τζέιμς Κέρτις. Στα 17 του άρχισε να παίζει σε μπαρ και κλαμπ γύρω από τη Χελένα.
Μετά την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο βρήκε δουλειά στους Τhe Hawks, το συγκρότημα του Ρόνι Χόκινς, ενός σπουδαίου ονόματος του ροκαμπίλι. Μετακόμισε στο Καναδά, όπου το συγκρότημα ήταν δημοφιλές και ηχογράφησαν κάποια επιτυχημένα σινγκλ. Στις αρχές του 1960 ο Χελμ και ο Χόκινς ενέταξαν στο συγκρότημα μια σπουδαία ομάδα ντόπιων μουσικών, που την αποτελούσαν ο κιθαρίστας Ρόμπι Ρόμπερτσον, ο μπασίστας Ρικ Ντάνκο, ο πιανίστας Ρίτσαρντ Μάνιουελ και τον οργανίστας Γκαρθ Χάτσον.
Το 1963 οι δρόμοι του Χόκινς με την μπάντα χώρισαν. Τα μέλη της άλλαξαν το όνομά τους σε Levon and The Hawks, μετά έγιναν The Canadian Squires και τελικά επανήλθαν στο προγενέστερο όνομά τους  όνομα The Hawks. Ηχογράφησαν δύο σινγκλ χωρίς επιτυχία, αλλά  παρέμειναν μια δημοφιλής μπάντα στα μπαρ του Τέξας, του Αρκάνσας και του Καναδά.
Στα μέσα της δεκαετίας του '60, όταν ο Μπομπ Ντίλαν προσχώρησε στον ηλεκτρικό ήχο, τους ζήτησαν να γίνουν το συγκρότημά του. Ο Χελμ διαφώνησε και τους εγκατέλειψε για να δουλέψει εργάτης σε πετρελαιοπηγές. Επέστρεψε στο συγκρότημα δύο χρόνια αργότερα. Οι Hawks, που εν τω μεταξύ είχαν αλλάξει στο όνομά τους σε The Band, έδωσαν αρκετές συναυλίες με τον Ντίλαν (έπαιξαν και στο Γούνστοκ) και ηχογράφησαν μαζί του μια σειρά από ηχογραφήσεις, που κυκλοφόρησαν το 1975, υπό τον τίτλο The Basement Tapes, που από πολλούς θεωρούνται το προοίμιο της εναλλακτικής κάντρι μουσικής (alt-country).
Οι The Band κυκλοφόρησαν και τα δικά τους άλμπουμ. Τα δύο πρώτα Music from Big Pink (1968) και The Band (1969) έχουν αναγνωρισθεί ως αντιπροσωπευτικό δείγμα της «ωρίμανσης» του ροκ. Στα τραγούδια τους διαμορφώνουν ένα ιδεαλιστικό πορτρέτο της Αμερικής του χθες. «Η μουσική τους μας έδωσε την αίσθηση ότι η χώρα μας είναι πλουσιότερη απ' ό,τι φανταζόμαστε» έγραψε ο φημισμένος μουσικοκριτικός Γκρέιλ Μάρκους. Ο Χελμ παρέμεινε στο συγκρότημα ως την περίφημη αποχαιρετιστήρια συναυλία The Last Waltz (1976), την οποία κινηματογράφησε ο Μάρτιν Σκορσέζε και αποτελεί έκτοτε ένα από τα κορυφαία ροκ ντοκουμέντα.
Μετά τη διάλυση των The Band, ο  Χελμ ακολούθησε σόλο καριέρα. Κυκλοφόρησε τέσσερα άλμπουμ, αλλά το 1983 δήλωσε «παρών» στην επανασύσταση τους. To 1990 συμμετείχε στην επική μουσική παράσταση του Ρότζερ Γουότερς The Wall - Live in Berlin, την οποία παρακολούθησαν πάνω από μισό εκατομμύριο θεατές στο Βερολίνο. Το 1993 κυκλοφόρησε την αυτοβιογραφία του This Wheel's on Fire - Levon Helm and the Story of The Band.
Στα τέλη της δεκαετίας του '90 ο Χελμ προσβλήθηκε από καρκίνο του λάρυγγα. Οι γιατροί του συνέστησαν λαρυγγοεκτομή, αλλά αυτός προτίμησε να κάνει μια σειρά από πανάκριβες χημειοθεραπείες και ακτινοθεραπείες, με αποτέλεσμα η δυνατή και εκφραστική τενόρο φωνή να χαθεί. Τα επόμενα επτά χρόνια, με τη βοήθεια σπουδαίων ροκ μουσικών, έδινε συναυλίες για να καλύψει τα έξοδα της θεραπείας του.
Το 2007 επανήλθε δυναμικά στο προσκήνιο, με το άλμπουμ Dirt Farmer, που του χάρισε ένα βραβείο Γκράμι για το καλύτερο φολκ δίσκο. Τον Νοέμβριο του 2008 συμπεριλήφθηκε στη λίστα του περιοδικού Rolling Stone με τους 100 καλύτερους τραγουδιστές όλων των εποχών. Το 2010 κέρδισε ένα ακόμα Γκράμι στην κατηγορία Americana (σύγχρονος όρος για την αμερικάνικη φολκ μουσική και τα συναφή είδη) για τον δίσκο του Electric Dirt (2009), όπως και λάιβ άλμπουμ Ramble at the Ryman (2011).
Ο Λίβον Χελμ διακρίθηκε και ως ηθοποιός, σε ταινίες όπως Η κόρη του ανθρακωρύχου του Μάικλ Άπτεντ (1980),  Οι τρεις ταφές του Μελκιάδες Εστράδα του Τόμι Λι Τζόουνς (2005) και Καταιγίδα στην ομίχλη του Μπερτράν Ταβερνιέ (2009).
Στις 17 Απριλίου 2012 η γυναίκα και η κόρη του ανακοίνωσαν ότι ο Χελμ «βρίσκεται στα τελευταία στάδια της μάχης με το καρκίνο» και ζητούσαν από τους θαυμαστές του να προσευχηθούν για τη ζωή του. Ο Λίβον Χέλμ έφυγε από τη ζωή στις 19 Απριλίου, σε ηλικία 71 ετών. Νοσηλευόταν στο αντικαρκινικό νοσοκομείο της Νέας Υόρκης Memorial Sloan-Kettering Cancer Center, που θεωρείται από τα κορυφαία του κόσμου.
Ο Έλτον Τζον ήταν ένας από τους θαυμαστές του Λίβον Χέλμ. Το 1971 έγραψε το τραγούδι Levon (περιλαμβάνεται στο άλμπουμ του 1971 Madman Across the Water), ενώ ένα από τα ονόματα του γιου του είναι Λίβον (Zachary Jackson Levon Furnish-John).Πηγή.

Levon Helm performs at the Solid Sound Festival in North Adams, Massachusetts.

Douglas Mason/Getty Images πηγή.

.

Στίβι Ρέι Βον (Stevie Ray Vaughan) 1954 – 1990

Αμερικανός βιρτουόζος της ηλεκτρικής κιθάρας και συνθέτης, στον οποίο οφείλεται σε μεγάλο μέρος η αναβίωση των μπλουζ την δεκαετία του ‘80.
Ο Στίβεν «Στίβι» Ρέι Βον (Stevie Ray Vaughan) γεννήθηκε στο Ντάλας του Τέξας στις 3 Οκτωβρίου 1954. Ήταν γιος του οικοδόμου και βετεράνου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου Τζίμι «Μπιγκ Τζιμ» Λι Βον (1921-1986) και της γραμματέως Μάρθας Τζιν Βον (1928-2009) και μικρότερος αδελφός του Τζίμι Βον (γεν. 20/3/1951), γνωστού κιθαρίστα από τη συμμετοχή του στο μπλουζ/ροκ συγκρότημα «The Fabulous Thunderbirds». Οι γονείς του αγαπούσαν τη μουσική και έπαιρναν μαζί τα δύο αγόρια στις συναυλίες του Φατς Ντόμινο, του Τζίμι Ριντ και του Μπομπ Γουίλις. Ήταν η εποχή που ανέτειλε το ροκ εντ ρολ.

Η μουσική διαδρομή του νεαρού Στίβι αρχίζει τυπικά ανήμερα των Χριστουγέννων του 1963, όταν παίρνει δώρο από τον πατέρα του μία μικρή πλαστική κιθάρα. Ανάμεσα στα πρώτα τραγούδια που μαθαίνει είναι το «Wine, Wine, Wine» και το «Thunderbird» των Nightcaps, ενός γκαράζ γκρουπ από το Τέξας. Από τον συναγωνισμό, αλλά και τις συμβουλές του μεγάλου του αδελφού, ανέπτυξε το μοναδικό κιθαριστικό του στυλ, που τον έκανε αργότερα διάσημο.Σε ηλικία 11 χρονών, το 1965, αγοράζει τον πρώτο του δίσκο. Ήταν το άλμπουμ «Τhe Wham Of That Memphis Man» του κιθαρίστα Λόνι Μακ, που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τον νεαρό μουσικό. Τον «λιώνει» από τα πολλά παιξίματα, μέχρι που ο πατέρας του τον σπάει από τα νεύρα του. Εκείνη την εποχή αποκτά την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα, που δεν είναι άλλη από την παλιά κιθάρα του αδελφού του Τζίμι. Την επόμενη χρονιά σχηματίζει ένα γκρουπάκι με το όνομα «A Cast of Thousands» και παίζει σε σχολικές γιορτές και πάρτι, ενώ δίνει και την πρώτη συναυλία του στο Λι Παρκ του Ντάλας. Το1969 είναι αρκετά γνωστός στην ευρύτερη περιοχή και το καλοκαίρι του 1970 αποφασίζει να αφιερωθεί αποκλειστικά στη μουσική, μετά από ένα ατύχημα σε ένα φαστ φουντ όπου εργαζόταν ως καθαριστής.
 
το σχολείο Εγκαταλείπει το σχολείο και μετακομίζει στο Όστιν, την πρωτεύουσα του Τέξας. Εκεί δημιουργεί το συγκρότημα Blackbird την τελευταία ημέρα του 1971 και αρχίζει εμφανίσεις στο μπαρ «Rolling Hills Country Club». Μαζί τους θα μείνει έως τα τέλη του 1972. Στις αρχές του 1973 συμμετέχει στο συγκρότημα «Krackerjack», αλλά γρήγορα τους εγκαταλείπει, όταν τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος αποφασίζουν να εμφανίζονται μακιγιαρισμένοι.Στις 14 Μαρτίου 1973, ο 19χρονος Στίβι προσλαμβάνεται στο δημοφιλές συγκρότημα «Nightcrawlers» του Μαρκ Μπένο, ενός ανερχόμενου κιθαρίστα, που συμμετείχε σε ηχογραφήσεις των Doors. Το 1974 αποκτά τη θρυλική φθαρμένη Stratocaster, γνωστή ως «Number One», την κιθάρα - σήμα κατατεθέν του Στίβι Ρέι Βον για την υπόλοιπη καριέρα του. Την ίδια χρονιά, το συγκρότημα μετακομίζει στο Λος Άντζελες για να ηχογραφήσει το πρώτο του άλμπουμ, το οποίο τελικά θα κυκλοφορήσει μόλις το 2009. Απογοητευμένος, ο Στίβι παίρνει τον δρόμο της επιστροφής για το Τέξας.
 Στις 31 Δεκεμβρίου 1974 γίνεται μέλος των Paul Ray & the Cobras, ενός πολύ δημοφιλούς γκρουπ από το Όστιν και παίζει μαζί τους τα επόμενα δυόμισι χρόνια. Στις 7 Φεβρουαρίου 1977 κυκλοφορούν ένα 45άρι, που αποτελεί ουσιαστικά την πρώτη εμφάνιση του Στίβι Ρέι Βον στη δισκογραφία και τον επόμενο μήνα ψηφίζονται συγκρότημα της χρονιάς στο Όστιν. Παρά την επιτυχία τους, όμως, η μουσική τους δεν κατορθώνει να προσελκύσει το ενδιαφέρον των μεγάλων δισκογραφικών εταιρειών.
 
 Στις 26 Αυγούστου 1990, οι Double Trouble δίνουν μία μεγαλειώδη συναυλία στο Ιστ Τρόι του Ουινσκόσιν, που θα είναι το κύκνειο άσμα του Στίβι Ρέι Βον. Επίσημοι προσκεκλημένοι τους, ο Έρικ Κλάπτον, ο Μπάντι Γκάι, ο αδελφός του Τζίμι Βον και ο Ρόμπερτ Κρέι, που ξεσηκώνουν τους 30.000 θεατές. Αμέσως μετά τη συναυλία, ο Στίβι παίρνει τον δρόμο της επιστροφής για το Σικάγο, όπου βρίσκεται το ξενοδοχείο του. Οι δύο ώρες της διαδρομής με το αυτοκίνητο φαντάζουν αιώνες για τον τεξανό μπλούζμαν, που βιάζεται να συναντήσει την αγαπημένη του. Μόλις την τελευταία στιγμή βρίσκει μία θέση στο ελικόπτερο που μετέφερε το προσωπικό του Έρικ Κλάπτον.
Γύρω στη μία το πρωί της 27ης Αυγούστου και λίγα λεπτά μετά την απογείωσή του, το ελικόπτερο συντρίβεται σ’ ένα παρακείμενο λόφο, εξαιτίας της πυκνής ομίχλης. Ο Στίβι Ρέι Βον και οι τέσσερεις άλλοι επιβαίνοντες ανασύρονται νεκροί. Ήταν μόλις 36 ετών και στον κολοφώνα της δόξας του. Η κηδεία του έγινε στο Ντάλας στις 31 Αυγούστου. Τη σορό του συνόδευσαν στην τελευταία κατοικία της η μητέρα του Μάρθα, ο αδελφός του Τζίμι, η φίλη του Γιάννα, με την οποία επρόκειτο να παντρευτούν και 3000 φίλοι και θαυμαστές του. Ανάμεσά τους, ο Στίβι Γουόντερ, ο Μπάντι Γκάι, ο Ρίνγκο Σταρ, ο Ντόκτορ Τζον, ο Έρικ Κλάπτον και ο Τζάκσον Μπράουν.
Ο Στίβι Ρέι Βον υπήρξε σπουδαίος κιθαρίστας, αν και αυτοδίδακτος, αλλά άνισος ως συνθέτης. Επηρεάστηκε εξίσου από δεξιοτέχνες κιθαρίστες του μπλουζ (Άλμπερτ Κινγκ, Ότις Ρας, Μάντι Γουότερς), του ροκ (Τζίμι Χέντριξ, Λόνι Μακ) και της τζαζ (Κένι Μπαρέλ) και ανέπτυξε ένα εκλεκτικό και επιθετικό στυλ, που όμοιό του δεν συναντάμε στην ιστορία της ηλεκτρικής κιθάρας. Ο Στίβι Ρέι Βον γεφύρωσε το μπλουζ και το ροκ, όσο κανένας άλλος καλλιτέχνης από τα τέλη της δεκαετίας του ‘60. Ο τραγικός χαμός του απλά επιβεβαίωσε τη μεγάλη του επίδραση στη μουσική της εποχής του. Ο Στίβι Ρέιν Βον έχει επηρεάσει σπουδαίους σύγχρονους κιθαρίστες, όπως οι Τζον Πετρούτσι (Dream Theater), Οριάνθι Παναγκάρις (Οριάνθη Παναγιάρη, ελληνικής καταγωγής αυστραλέζα μουσικός), Μάικ ΜακΚρίντι (Pearl Jam), Έρικ Τζόνσον (G3) και Ντόιλ Μπράμολ ΙΙ (δεύτερος κιθαρίστας του Έρικ Κλάπτον).Πηγή.

Στις 11 Μαΐου 1995, ο αδελφός του Τζίμι, μαζί με τους Double Trouble και την αφρόκρεμα της μπλουζ σκηνής (BB King, Eric Clapton, Robert Cray, Buddy Guy, Dr. John, Art Neville, and Bonnie Raitt), δίνουν μια συναυλία προς τιμήν του.

ROD STEWART.(playlist.)

Singer-songwriter Rod Stewart was born Roderick David Stewart on January 10, 1945, in London, England. Born into a working-class family, Stewart excelled at soccer. He worked a series of odd jobs, including working as a grave digger, before his singing career took off. During the 1960s, Stewart was a part of several different bands. In 1966, he joined the blues-influenced Jeff Beck Group and experienced his first taste of success. The group toured the United Kingdom and the United States and released two hit albums. In 1969, he joined what became known as the Faces. Ron Wood was one of his bandmates and became a member of the Rolling Stones. Stewart also performed as a solo artist and scored his first big solo success with the album Every Picture Tells A Story, which featured the hit single "Maggie May" in 1971. That same year, the Faces had a hit with the song "Stay With Me." continue reading...