Δευτέρα 28 Ιουλίου 2014

Μαγευτικά σοκάκια στις πόλεις του κόσμου!

Στις μεγαλουπόλεις ανά τον κόσμο δεσπόζουν τα ψηλά κτήρια, οι ουρανοξύστες, οι δρόμοι και γενικά ογκώδεις κατασκευές. Μέσα σε αυτό το έντονα ασικό τοπίο μια νοσταλγική νότα αλλοτινής εποχής δίνουν οι παλιές γειτονιές που άντεξαν στο χρόνο διατηρώντας το χαρακτήρα τους με στενά πλακόστρωτα δρομάκια, με όμορφες προσόψεις στα σπίτια και με ανθισμένα μπαλκόνια όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα. Διαθέσιμα συνήθως μόνο για πεζούς, τα γραφικά δρομάκια ανά τον κόσμο αποτελούν τη χαρά του επισκέπτη αλλά και του φωτογράφου.
1. Antibes, Γαλλία
perierga.gr - Μαγευτικά δρομάκια στον κόσμο!
2. Jerez, Ισπανία
perierga.gr - Μαγευτικά δρομάκια στον κόσμο!
3. Eguisheim, Γαλλία
perierga.gr - Μαγευτικά δρομάκια στον κόσμο!
4. Alberobello, Ιταλία
perierga.gr - Μαγευτικά δρομάκια στον κόσμο!
5. Cunda, Τουρκία
perierga.gr - Μαγευτικά δρομάκια στον κόσμο!
6. Βενετία, Ιταλία
perierga.gr - Μαγευτικά δρομάκια στον κόσμο!
7. Giverny, Γαλλία
perierga.gr - Μαγευτικά δρομάκια στον κόσμο!
8. Lombard Street, San Francisco, ΗΠΑ
perierga.gr - Μαγευτικά δρομάκια στον κόσμο!
9. Bόννη, Γερμανία
perierga.gr - Μαγευτικά δρομάκια στον κόσμο!
10. Orvieto, Ιταλία
perierga.gr - Μαγευτικά δρομάκια στον κόσμο!
11. Acorn Street, Βοστώνη, ΗΠΑ
perierga.gr - Μαγευτικά δρομάκια στον κόσμο!
12. Fiskargränd, Visby, Σουηδία
perierga.gr - Μαγευτικά δρομάκια στον κόσμο!
13. Frigiliana, Ισπανία
perierga.gr - Μαγευτικά δρομάκια στον κόσμο!
14. Cartagena, Κολομβία
perierga.gr - Μαγευτικά δρομάκια στον κόσμο!
15. Πλάκα, Αθήνα
perierga.gr - Μαγευτικά δρομάκια στον κόσμο!
.Πηγή.

Σάββατο 26 Ιουλίου 2014

Ν.ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ. "Είναι κάτι στιγμές..."

"Είναι κάτι στιγμές,
τρυφερές και λεπτές,
σαν κλωστές τυλιγμένες σ' αδράχτι,
σε γυρνούν απαλά,
σε μεθούν σιωπηρά,
σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι...
για όλα αυτά που ζητάς,
για πολλά που πονάς,
για το τίποτε μιας ευτυχίας,
και γυρνάς σαν τρελός,
του καθρέφτη εαυτός,
θύμα-θύτης κακής συγκυρίας.
Πλημμυρίζουν το χθες
μαγεμένες σκιές,
που ξοπίσω μου γράφουν τροχιά,
με κρατούνε θαρρώ
σαν αλήθειες παλιές
σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά.
Είναι κάτι στιγμές,
σα μικρές πινελιές
ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει,
λείπουν λίγα ακριβά
των χρωμάτων νερά,
για να δώσουν του τόπου τη γνώση
 Για τους κήπους της γης,
για το ροζ της αυγής,
για το κύμα που απόμεινε μόνο,
να χαϊδεύει με αφρούς,
τους πικρούς μας καημούς
και να διώχνει της πίκρας τον πόνο...

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014

Ο Μπόμπ Ντύλαν σε μιά μεγαλειώδη συναυλία πρίν απο 22 Χρόνια."The 30th Anniversary Concert Celebration"

Απο την συναυλία στίς 16 Οκτωβρίου 1992 στο"Madison Square Garden" της Νέας Υόρκης για να γιορτάσουν την 30η επέτειο απο τον πρώτο προσωπικό άλπουμ του Bob Dylan και την Columbia Records 
Συμμετέχουν οι μουσικοί:Neil Young, Tom Petty, George Harrison, Johnny Cash, Lou Reed, the Band, Pearl Jam, Eric Clapton, Stevie Wonder, Willie Nelson και πολλοι ακόμα,(ολόκληρη η συναυλια κυκλοφόρησε πρόσφατα σε dvd).

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2014

Αποχαιρετισμός στόν Johnny Winter με ένα τραγούδι.

Johnny Winter performing at the San Javier Jazz International Festival in Murcia, Spain, in 2008 Photo: EPA
Ο μουσικός και παραγωγός Johnny Winter απεβίωσε σε ηλικία 70 ετών.(Born - February 23, 1944 in Leland. Mississippi. USA
Died - July 17, 2014 in Zurich, Switzerland.)
Ο  Johnny Winter ο οποίος έπαιξε με τον Jimi Hendrix και Muddy Waters, ήταν φίλος του John Lennon, ο οποίος έγραψε Rock and Roll "People" προς τιμήν του. Ο Mick Jagger και ο Keith Richards έγραψε ένα τραγούδι γι 'αυτόν το 1973 που ονομάζεται Silver Train.

Μαρία Αναματερού.

 «Η Μαρία Αναματερού είναι ένας κατάλευκος κρίνος που φύτρωσε ανάμεσα στα βράχια της Απειράνθου…» Λουδοβίκος των Ανωγείων

Η Μαρία Αναματερού Κατάγεται απο τη γραφική «Απείρανθο», χωριό της ορεινής Νάξου.Η δραστηριοποίηση της στη μουσική ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία, ταυτόχρονα με τις σπουδές της στο ωδείο ,σε ηλικία 7 ετών έγινε μέλος της χορωδίας Δημήτρη Τυπάλδου Η πρώτη της συνεργασία ήταν ,με τον Γεώργιο Δραμουντάνη (Λουδοβίκος των Ανωγείων). «Όπου αγαπάς και όπου γης» είναι ο πρώτος της προσωπικός της δίσκος που κυκλοφόρησε το 2011

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014

Στην ατμόσφαιρα «Into The Atmosphere»

Ένα εξαιρετικό timelapse
Ο φωτογράφος Michael Shaiblum δημιούργησε ένα αριστουργηματικό timelapse το οποίο θεωρείται ένα από τα καλύτερα που υπάρχουν.
Τίτλος του «Into The Atmosphere» και χρειάστηκε πάνω από ένας χρόνος για την δημιουργία του. Τραβήχτηκαν συνολικά 75.000 φωτογραφίες από τις οποίες χρησιμοποιήθηκαν στο τελικό project οι 12.400.
Τα φυσικά τοπία που διαθέτει η Καλιφόρνια, οι ακτογραμμές, οι οροσειρές της Santa Barbara, το εθνικό πάρκο Yosemite, το πανέμορφο Πευκοδάσος Ancient Bristlecone, η λίμνη Mono, το Anza Borrego Desert και τόσα άλλα, έρχονται μπροστά στα μάτια μας μέσα από ένα video υψηλής ανάλυσης.
Όπως δήλωσε και ο καλλιτέχνης: «Από το να σας παρουσιάσω διάσημα τοπία τα οποία έχετε δει ένα εκατομμύριο φορές, ήθελα να αναδείξω την ατμόσφαιρα και το συναίσθημα που αυτά γεννούν».

Σίγουρα το κατάφερε...και με το παραπάνω. Απολαύστε το!

"Into The Atmosphere" is photographer Michael Shainblum's tribute to the state of California and its stunning deserts, mountains and coastlines captured over the course of a year and brought to life as never before using over 12,000 photos.




Παρασκευή 11 Ιουλίου 2014

Περί του ήθους του Παπαδιαμάντη.

[O Παύλος Νιρβάνας αφηγείται το παρακάτω περιστατικό, όταν τράβηξε την ως άνω γνωστή φωτογραφία του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη]

Ὁ καημένος ὁ Ἀλέξανδρος! Καινούργιες ἀνησυχίες θὰ εἶχε πάλι ἡ ἀσκητική του ψυχὴ μὲ τὴ συρροὴ τόσων ξένων καὶ δικῶν μας μουσαφιρέων στὸ ταπεινό του σπιτάκι τοῦ ὡραίου νησιοῦ. Τὸν ἐτρόμαζε τόσο πολὺ «ἡ περιέργεια τοῦ Κοινοῦ».

Εἶχα διηγηθεῖ ἄλλοτε τὴν ἀνησυχία του αὐτή, ὅταν πῆγα, κλέφτικα, μὲ χίλιες προφάσεις, νὰ τὸν φωτογραφίσω ἀπάνω στὸ καφενεδάκι τῆς Δεξαμενῆς. Δὲν ὑπῆρχε ὡς τότε φωτογραφία τοῦ Παπαδιαμάντη. Καὶ συλλογιζόμουν ὅτι ἀπ᾿ τὴ μιὰ μέρα στὴν ἄλλη μποροῦσε νὰ πεθάνει ὁ μεγάλος Σκιαθίτης, καὶ μαζί του νὰ σβύσῃ γιὰ πάντα ἡ ὁσία μορφή του. Καὶ πότε αὐτό; Σὲ μία ἐποχὴ ποὺ δὲν ὑπάρχει ἀσημότητα ποὺ νὰ μὴν ἔχει λάβει τὶς τιμὲς τοῦ φωτογραφικοῦ φακοῦ. Καὶ πῶς θὰ μποροῦσε νὰ δικαιολογηθεῖ μία τέτοια παράλειψη τῆς γενεᾶς μας σ᾿ ἐκείνους ποὺ θὰ ῾ρθοῦν κατόπι μας νὰ συνεχίσουν τὸ θαυμασμό μας γιὰ τὸν ἀπαράμιλλο λυρικὸ ψυχογράφο τῶν καλῶν καὶ τῶν ταπεινῶν καὶ τὸν ἁγνότατο ποιητὴ τῶν νησιώτικων γιαλῶν; Ἀλλὰ ὁ ἁγνὸς αὐτὸς χριστιανός, μὲ τὴ ψυχὴ τοῦ ἀναχωρητῆ, δὲν ἐννοοῦσε, μὲ κανένα τρόπο, νὰ ἐπιτρέψη στὸν ἑαυτό του μιὰ τέτοια εἰδωλολατρικὴ ματαιότητα. «Οὐ ποιήσεις σεαυτῷ εἴδωλον οὐδὲ παντὸς ὁμοίωμα» ἦταν ἡ ἄρνησή του καὶ ἡ ἀπολογία του. Ἀποφάσισα ὅμως νὰ πάρω τὴν ἁμαρτία του στὸ λαιμό μου. Ὁ Θεὸς καὶ ἡ μακαρία ψυχή του ἂς μοῦ συχωρέσουν τὸ κρῖμα μου. Ἕνας ἀπὸ τοὺς ὡραιότερους τίτλους ποὺ ἀναγνωρίζω στὴ ζωή μου, εἶναι ὅτι παρέδωκα στοὺς μεταγενέστερους τὴ μορφὴ τοῦ Παπαδιαμάντη.

Μὲ τί δόλια καὶ ἁμαρτωλὰ μέσα ἐπραγματοποίησα τὸν ἆθλο μου αὐτό, τὸ διηγήθηκα, ὅπως εἶπα, ἀλλοῦ. Ἐκεῖνο ποὺ μοῦ θυμίζουν ζωηρότερα τώρα οἱ εὐλαβητικὲς γιορτὲς τῆς Σκιάθου, εἶναι ἡ ἀνησυχία του τὴ στιγμὴ ποὺ τὸν ἀποτράβηξα ὡς τὴν προσήλια γωνίτσα τοῦ μικροῦ καφενείου, γιὰ νὰ ποζάρῃ μπροστὰ στὸν φακό μου. Νὰ «ποζάρῃ» εἶναι ἕνας λεκτικὸς τρόπος. Εἶχε πάρει μόνος του τὴ φυσική του στάση ἀπάνω σὲ μιὰ πρόστυχη καρέκλα, μὲ τὰ χέρια σταυρωμένα στὸ στῆθος, μὲ τὸ κεφάλι σκυφτό, μὲ τὰ μάτια χαμηλωμένα, στάση βυζαντινοῦ ἁγίου, σὰν ξεσηκωμένη ἀπὸ κάποιο καπνισμένο παλιὸ τέμπλο ἐρημοκλησιοῦ τοῦ νησιοῦ του. Αὐτὴ δὲν ἦταν στάση γιὰ μία πεζὴ φωτογραφία. Ἦταν μία καλλιτεχνικὴ σύνθεση, καὶ θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἕνα ἔργο τοῦ Πανσελήνου ἢ τοῦ Θεοτοκοπούλου. Ἀμφιβάλλω ἂν φωτογραφικὸς φακὸς ἔλαβε ποτὲ μιὰ τέτοια εὐτυχία.

Ἀλλὰ ὁ Ἀλέξανδρος ἦταν βιαστικὸς νὰ τελειώνουμε. Γιατί; Μοῦ τὸ ψιθύρισε, ἀνήσυχα στὸ αὐτί, καὶ ἦταν ἡ πρώτη φορὰ ποὺ τὸν εἶχα ἀκούσει – οὔτε φαντάζομαι πῶς θὰ τὸν ἄκουσε ποτὲ κανένας ἄλλος – νὰ μιλεῖ γαλλικά:

- Nous excitons la curiosité du public.

Ἀκούσατε; Ἐρεθίζαμε τὴν περιέργεια τοῦ …Κοινοῦ! Ποιοῦ Κοινοῦ; Δὲν ἦταν ἐκεῖ κοντά μας παρὰ ἕνα κοιμισμένο γκαρσόνι τοῦ καφενείου, ἕνας γεροντάκος ποὺ λιαζότανε στὴν ἄλλη γωνία τοῦ μαγαζιοῦ, καὶ δυὸ λουστράκια ποὺ παίζανε παράμερα. Αὐτὸ ἦταν τὸ Κοινό, ποὺ ἀνησυχοῦσε τὸν Παπαδιαμάντη ἡ «περιέργειά» του. Κι᾿ αὐτὴ ἦταν ἡ διαπόμπευσή του, ποὺ βιαζότανε νὰ τῆς δώσῃ ἕνα τέλος, – Ἡ φιλία ἐνίκησε τὸ ζορμπαλίκι… μοῦ εἶπε – ἀντιγράφω τὰ ἴδια του τὰ λόγια – στὸ τέλος τοῦ μαρτυρίου του.

Μήπως δὲν ἦταν, στ᾿ ἀλήθεια, μιὰ πραγματικὴ θυσία ποῦ εἶχε κάνει στὴ φιλία μου; Μιὰ θυσία τῆς ἁγιότητάς του στὴν εἰδωλολατρικὴ ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων.

Καὶ συλλογίζομαι τώρα τὶς ἑκατοντάδες τῶν Γάλλων προσκυνητῶν τῆς ἑταιρείας Μπυντέ, καὶ τῶν δικῶν μας τοῦ «Ὁδοιπορικοῦ Συνδέσμου», ποὺ πέρασαν τὸ κατώφλι τοῦ ταπεινοῦ του ἐρημητηρίου, ὅπου πλανᾶται τώρα ἡ σκιά του στὰ γνώριμα καὶ ἀγαπητά της κατατόπια τῆς ζωῆς του καὶ τῆς ἐργασίας του. Συλλογίζομαι τὴν παράταξη τῶν ναυτικῶν ἀγημάτων, ποὺ παρουσίασαν ὅπλα μπροστὰ στὸ μνημεῖο του. Συλλογίζομαι τὶς στολές, τὰ ξίφη, τὶς χρυσὲς ἐπωμίδες ποὺ ἔλαμπαν κάτω ἀπὸ τὸν ἥλιο τοῦ νησιοῦ του, γιὰ τὴ δόξα του. Συλλογίζομαι τοὺς λόγους τῶν ἐπισήμων, τοὺς ἐθνικοὺς ὕμνους, τὰ στεφάνια τῆς δάφνης, τὶς πανηγυρικὲς κωδωνοκρουσίες, ποὺ ἔπλεξαν μὲ ἤχους καὶ χρώματα τὸ ἐγκώμιό του.

Συλλογίζομαι ὅλα αὐτὸ τὸ δοξαστικὸ πανηγύρι, καὶ ἡ σκέψη μου πετάει στὸ «Κοινὸν» τοῦ ἐρημικοῦ καφενείου τῆς Δεξαμενῆς – ἕνα γκαρσόνι, ἕνας γεροντάκος, δυὸ λουστράκια – ποὺ ἀνησυχοῦσε, τὴ μακρυνὴ ἐκείνη μέρα ὁ μακαρίτης μήπως «ἐρεθίσῃ τὴν περιέργειάν των». Τί ἀνησυχία θὰ εἶχε νοιώσει τώρα, στὰ βάθη τοῦ ταπεινοῦ τάφου ὅπου «ἀναπαύεται ἐν Χριστῷ» ὁ χριστιανὸς ποιητὴς τῶν ταπεινῶν, ἀπὸ τὸ δοξαστικὸ αὐτὸ θόρυβο; Καὶ πόσο θὰ βιαζότανε πάλι νὰ τελειώσῃ; Ἂν σάλεψαν, ἀπὸ μυστικὲς αὖρες, αὐτὴ τὴ στιγμή, τὰ κυπαρίσσια τοῦ τάφου του, ἕνας στεναγμὸς θὰ βγῆκε ἀπὸ τὸ θρόϊσμά τους. Ἕνας ἦχος, ποὺ θὰ ξαναψιθύριζε τὰ παλιά του ἐκεῖνα ἀνήσυχα καὶ τόσο συμπαθητικὰ λόγια, σὲ μιὰ γλῶσσα ποὺ τὴν ἐννοοῦσαν τώρα, γιατὶ ἦταν δική τους, οἱ εὐλαβητικοὶ προσκυνητές του τῆς γαλλικῆς γῆς:

- Nous excitons la curiosité du public.

Πηγή: περιοδικὸ Νέα Ἑστία 1933, τ. 133, σελ. 1020-1021