Ο Κρητικός μουσικός από την Κίσσαμο βγάζει όλο το πάθος της Κρήτης μέσα από το βιολί του.
Μόλις μπήκα μέσα στον 'Ομαλό' τον είδα απέναντί μου να στέκει αρχοντικός. Τον ξεχωρίζεις ανάμεσα στο πλήθος. Έχει μια κορμοστασιά περήφανη, μια μουστάκα λεβέντικη και μια αύρα αυθεντική. Όταν του μιλάς καταλαβαίνεις ότι όλα αυτά δεν είναι απλά εικόνα. Ο Αντώνης Μαρτσάκης είναι μέσα και έξω του περήφανος κρητικός, λεβέντης μουσικός και αθεράπευτα αυθεντικός. Ο Αντώνης είναι ό,τι πιο γνήσιο έχει να επιδείξει η παραδοσιακή κρητική μουσική.
Σε κάθε μέρος που πήγαινα, έπαιρνα δουλειά και μελετούσα. Δεν ήταν ιδιαίτερα αποδεκτό το βιολί. Όχι εχθρικά, απλά δεν το γνώριζε ο κόσμος εκτός από συγκεκριμένες περιοχές. Έτσι προσπάθησα να προσαρμόσω κάθε γωνιάς ακούσματα πάνω στο βιολί. Όσο αυτό είναι εφικτό. Ήδη από τα 15 μου χρόνια ξεκινάω επαγγελματικά σε γάμους και εκδηλώσεις και όσο περνάει ο καιρός μπήκα στον χώρο πιο επαγγελματικά”.
Ο Αντώνης μένει μόνιμα στην Κρήτη και αφήνει το ευλογημένο χώμα μόνο για δύο λόγους. Είτε για δουλειά είτε για να συναντήσει φίλους. Όμως η ροή της ζωής του ήταν αντίθετη. “Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Μετά τα 20 κατέβαινα κάθε σαββατοκύριακο είχα δεν είχα δουλειά, αν και δούλευα στην Αθήνα σε μια τράπεζα. Ο κύκλος που δημιούργησα ήταν μόνο στην Κρήτη. Εκτός από 10 με 15 ανθρώπους εκτός νησιού που πάλι μας έδενε είτε η μουσική είτε ο χορός. Οπότε δεν με κρατούσε τίποτα πια στην Αθήνα και κατέβηκα κάτω στην Κίσσαμο. Δεν δυσκολεύτηκα καθόλου. Ούτε στην δουλειά μου ούτε γενικά. Βέβαια είχα φτιάξει κλίμα που λέμε”.
Τον βλέπεις να μιλάει για κρητικά γλέντια και το μάτι του βγάζει σπίθες, όχι όμως μπαλωθιές. “Είναι επικίνδυνες οι μπαλωθιές ειδικά όταν είναι γλέντια με 2000 κόσμο. Σίγουρα είναι ένα μέρος των εθίμων μας αλλά θεωρώ ότι δεν μπορούν να συνυπάρξουν μαζί με το γλέντι. Είναι καλύτερο να μένουν σε πιο κλειστού τύπου γλέντια”.
Φυσικά η κουβέντα κάποια στιγμή πάει στην κρητική του προφορά αλλά και στην εμφάνιση του που κλέβει το μάτι. Γνήσια κρητική μουστάκα και ντύσιμο από τα πιο παραδοσιακά χωριά της Κρήτης. “Μετά την δεκαετία του 50 οι μουσική αρχίζανε και είχαν πρότυπα τους ανθρώπους και απ έξω από την Κρήτη. Επειδή όμως εμένα μου άρεσε πάρα πολύ και γύριζα τα χωριά, τα πρότυπά μου ήταν οι άνθρωποι που γνώριζα εκεί, με τα παραδοσιακά μουστάκια και τα γένια. Το ξεκίνησα στην εφηβεία και το κράτησα. Ήταν αρκετά δύσκολο αν σκεφτείς ότι έμενα και Αθήνα. Αλλά πιστεύω ότι όταν στηρίζεις κάτι, είσαι και αξιοπρεπής”.
Τον ρωτάω για την απήχηση που γνωρίζει η κρητική μουσική τα τελευταία χρόνια. “Η μουσική μας έχει τεράστια ενέργεια και αυτό είναι σε πρώτη φάση που φέρνει το κόσμο πιο κοντά μας. Τους τραβούσε ένα άλλο είδος μουσικής μέχρι τώρα. Καταφέραμε να φέρουμε τον κόσμο κοντά μας παίζοντας με παραδοσιακά όργανα και αυτό είναι η επιτυχία”. Η κουβέντα πάει αμέσως στην ιδιοσυγκρασία των κρητικών και μου απαντάει με την βαριά προφορά του. “Είμαστε σα λαός και εγωιστές και περήφανοι. Έτσι μεγαλώνουμε και όσο αυστηροί φαινόμαστε, τόσο φιλόξενοι είμαστε”. Και αυτό αν έχεις πάει στην Κρήτη ξέρεις ότι είναι μεγάλη αλήθεια.
Ο Αντώνης είναι 38 χρονών και έχει κάνει ήδη 5 δισκογραφικές δουλειές και ετοιμάζεται για την έκτη. “Η τελευταία μου δουλειά έχει να κάνει περισσότερο με τα παιδιά. Μάζεψα παραδοσιακά τραγούδια που είναι εύκολα να τα πουν μικρά παιδιά και έβαλα να τα τραγουδήσουν”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου