Η τρελή δεκαετία του 1920

[.....] Η οικονομική ανάπτυξη που ακολούθησε τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε σαν αποτέλεσμα την ανάπτυξη της popular μουσικής και την εξάπλωση του πεδίου της ψυχαγωγίας. Μετά από έναν νικηφόρο πόλεμο, όλοι ένιωθαν την ανάγκη να χαρούν τη ζωή, να χορέψουν, να διασκεδάσουν.
Έτσι η jazz, μια κατ’ εξοχήν χορευτική μουσική, έγινε το βασικό μουσικό όχημα της διασκέδασης στις μεγαλουπόλεις των ΗΠΑ – τη Νέα Υόρκη, το Σικάγο, το Κάνσας Σίτι. Αλλά όχι μόνο εκεί – και στην Ευρώπη, στο Παρίσι και το Λονδίνο, το ίδιο πράγμα έγινε.
Μια πραγματική «χορευτική τρέλα» χαρακτηρίζει τη δεκαετία του ’20, με νέους χορούς όπως το τσάρλεστον να κυριαρχούν και μεγάλες χορευτικές αίθουσες όπως το Roseland Ballroom της Νέας Υόρκης να δίνουν την ευκαιρία σε μεγάλες λουσάτες μπάντες να εξασκήσουν την τέχνη τους και στα νιάτα της Αμερικής να βρίσκουν διεξόδους διασκέδασης.

Η Ποτοαπαγόρευση δεν έβαλε κανένα φρένο στην ξέφρενη διασκέδαση της δεκαετίας του ’20. Αντιθέτως, την ενίσχυσε καθώς, υπό τον έλεγχο των γκάνγκστερ, όλα τα νάιτ κλαμπ, τα καμπαρέ, τα speakesies κ.λπ. έδιναν υποσχέσεις σπουδαίου παράνομου αλκοόλ, υπέροχης μουσικής και κορυφαίας διασκέδασης – και τις τηρούσαν στο ακέραιο!

Λούι Άρμστρονγκ

Ο συγγραφέας Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ ονόμασε αυτή την χαρούμενη και γεμάτη ξενοιασιά περίοδο «Εποχή της Jazz» και μέσα από αυτήν ξεπήδησαν στιλάτες μορφές μουσικών όπως ο τρομπετίστας Λούι Άρμστρονγκ – που αποτέλεσε το πρότυπο και μοντέλο για κάθε σολίστα της jazz από εκεί και πέρα – ο μπαντλίντερ και συνθέτης Ντιούκ Έλινγκτον, ο πιανίστας και συνθέτης Τζέλι Ρολ Μόρτον, ένας πραγματικός δανδής της νυχτερινής ζωής. Αλλά και πολλοί άλλοι, πιο νέοι, λευκοί μουσικοί όπως ο κορνετίστας από το Σικάγο Λίον «Μπιξ» Μπαϊντερμπέκε – ο θρυλικός «Young Man with a Horn».
Όλο αυτό το κλίμα έδινε την αίσθηση του καινούριου, του όμορφου, του εξωτικού. Την βεβαιότητα πως η χαρά και η ζωή ήταν μπροστά, και έτρεχε με ρυθμούς και ταχύτητες που κανείς και τίποτα πια δεν ήταν σε θέση να ανακόψει ή να περιορίσει. Και η jazz ήταν το τέλειο σάουντρακ αυτής της περιόδου.
Με τις αστραφτερές τρομπέτες και τα σαξόφωνα να δίνουν μεγαλύτερη λάμψη τόσο στη ζωή όσο και στο όνειρο. Ένας κλασικισμός όμορφος αλλά και κάπως γλυκόπικρος – όπως τον κατέγραψε ο Τζορτζ Γκέρσουιν στο θρυλικό του «Rhapsody in Blue».    
Πηγή: athinorama.gr/  gerontakos.blogspot.gr