Levon Helm (Λίβον Χελμ) 1940 – 2012

Αμερικανός μουσικός και ηθοποιός, με σπουδαία καριέρα ως ντράμερ και τραγουδιστής του σπουδαίου ροκ συγκροτήματος The Band. Ο Χελμ ήταν γνωστός για τη βαθειά εκφραστική φωνή του με κάντρι αποχρώσεις και το δημιουργικό στυλ στα ντραμς, που χαρακτήρισαν τραγούδια του συγκροτήματος, όπως τα The Weight, Up on Cripple Creek, Ophelia και The Night They Drove Old Dixie Down.

O Μαρκ Λέιβον «Λίβον» Χελμ (Mark Lavon "Levon" Helm) γεννήθηκε στις 26 Μαΐου 1940 στο Μάρβελ του Αρκάνσας και μεγάλωσε στη Χελένα της ίδιας πολιτείας. Οι γονείς του ήταν βαμβακοκαλλιεργητές και λάτρεις της μουσικής. Έτσι, ενθάρρυναν από νωρίς τα παιδιά τους να μάθουν ένα όργανο και να τραγουδούν. Ο μικρός Λέιβον σε ηλικία οκτώ ετών έπαιζε κιθάρα και στα εφηβικά του χρόνια έμαθε ντραμς. Μουσικά επηρεάστηκε από το μπλουζ, την κάντρι και το ριθμ εντ μπλουζ, τα κύρια συστατικά του ροκ εντ ρολ, ενώ σημαντική επιρροή πάνω του άσκησε ο ντράμερ του Σόνι Μπόι Γουίλιαμσον, Τζέιμς Κέρτις. Στα 17 του άρχισε να παίζει σε μπαρ και κλαμπ γύρω από τη Χελένα.
Μετά την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο βρήκε δουλειά στους Τhe Hawks, το συγκρότημα του Ρόνι Χόκινς, ενός σπουδαίου ονόματος του ροκαμπίλι. Μετακόμισε στο Καναδά, όπου το συγκρότημα ήταν δημοφιλές και ηχογράφησαν κάποια επιτυχημένα σινγκλ. Στις αρχές του 1960 ο Χελμ και ο Χόκινς ενέταξαν στο συγκρότημα μια σπουδαία ομάδα ντόπιων μουσικών, που την αποτελούσαν ο κιθαρίστας Ρόμπι Ρόμπερτσον, ο μπασίστας Ρικ Ντάνκο, ο πιανίστας Ρίτσαρντ Μάνιουελ και τον οργανίστας Γκαρθ Χάτσον.
Το 1963 οι δρόμοι του Χόκινς με την μπάντα χώρισαν. Τα μέλη της άλλαξαν το όνομά τους σε Levon and The Hawks, μετά έγιναν The Canadian Squires και τελικά επανήλθαν στο προγενέστερο όνομά τους  όνομα The Hawks. Ηχογράφησαν δύο σινγκλ χωρίς επιτυχία, αλλά  παρέμειναν μια δημοφιλής μπάντα στα μπαρ του Τέξας, του Αρκάνσας και του Καναδά.
Στα μέσα της δεκαετίας του '60, όταν ο Μπομπ Ντίλαν προσχώρησε στον ηλεκτρικό ήχο, τους ζήτησαν να γίνουν το συγκρότημά του. Ο Χελμ διαφώνησε και τους εγκατέλειψε για να δουλέψει εργάτης σε πετρελαιοπηγές. Επέστρεψε στο συγκρότημα δύο χρόνια αργότερα. Οι Hawks, που εν τω μεταξύ είχαν αλλάξει στο όνομά τους σε The Band, έδωσαν αρκετές συναυλίες με τον Ντίλαν (έπαιξαν και στο Γούνστοκ) και ηχογράφησαν μαζί του μια σειρά από ηχογραφήσεις, που κυκλοφόρησαν το 1975, υπό τον τίτλο The Basement Tapes, που από πολλούς θεωρούνται το προοίμιο της εναλλακτικής κάντρι μουσικής (alt-country).
Οι The Band κυκλοφόρησαν και τα δικά τους άλμπουμ. Τα δύο πρώτα Music from Big Pink (1968) και The Band (1969) έχουν αναγνωρισθεί ως αντιπροσωπευτικό δείγμα της «ωρίμανσης» του ροκ. Στα τραγούδια τους διαμορφώνουν ένα ιδεαλιστικό πορτρέτο της Αμερικής του χθες. «Η μουσική τους μας έδωσε την αίσθηση ότι η χώρα μας είναι πλουσιότερη απ' ό,τι φανταζόμαστε» έγραψε ο φημισμένος μουσικοκριτικός Γκρέιλ Μάρκους. Ο Χελμ παρέμεινε στο συγκρότημα ως την περίφημη αποχαιρετιστήρια συναυλία The Last Waltz (1976), την οποία κινηματογράφησε ο Μάρτιν Σκορσέζε και αποτελεί έκτοτε ένα από τα κορυφαία ροκ ντοκουμέντα.
Μετά τη διάλυση των The Band, ο  Χελμ ακολούθησε σόλο καριέρα. Κυκλοφόρησε τέσσερα άλμπουμ, αλλά το 1983 δήλωσε «παρών» στην επανασύσταση τους. To 1990 συμμετείχε στην επική μουσική παράσταση του Ρότζερ Γουότερς The Wall - Live in Berlin, την οποία παρακολούθησαν πάνω από μισό εκατομμύριο θεατές στο Βερολίνο. Το 1993 κυκλοφόρησε την αυτοβιογραφία του This Wheel's on Fire - Levon Helm and the Story of The Band.
Στα τέλη της δεκαετίας του '90 ο Χελμ προσβλήθηκε από καρκίνο του λάρυγγα. Οι γιατροί του συνέστησαν λαρυγγοεκτομή, αλλά αυτός προτίμησε να κάνει μια σειρά από πανάκριβες χημειοθεραπείες και ακτινοθεραπείες, με αποτέλεσμα η δυνατή και εκφραστική τενόρο φωνή να χαθεί. Τα επόμενα επτά χρόνια, με τη βοήθεια σπουδαίων ροκ μουσικών, έδινε συναυλίες για να καλύψει τα έξοδα της θεραπείας του.
Το 2007 επανήλθε δυναμικά στο προσκήνιο, με το άλμπουμ Dirt Farmer, που του χάρισε ένα βραβείο Γκράμι για το καλύτερο φολκ δίσκο. Τον Νοέμβριο του 2008 συμπεριλήφθηκε στη λίστα του περιοδικού Rolling Stone με τους 100 καλύτερους τραγουδιστές όλων των εποχών. Το 2010 κέρδισε ένα ακόμα Γκράμι στην κατηγορία Americana (σύγχρονος όρος για την αμερικάνικη φολκ μουσική και τα συναφή είδη) για τον δίσκο του Electric Dirt (2009), όπως και λάιβ άλμπουμ Ramble at the Ryman (2011).
Ο Λίβον Χελμ διακρίθηκε και ως ηθοποιός, σε ταινίες όπως Η κόρη του ανθρακωρύχου του Μάικλ Άπτεντ (1980),  Οι τρεις ταφές του Μελκιάδες Εστράδα του Τόμι Λι Τζόουνς (2005) και Καταιγίδα στην ομίχλη του Μπερτράν Ταβερνιέ (2009).
Στις 17 Απριλίου 2012 η γυναίκα και η κόρη του ανακοίνωσαν ότι ο Χελμ «βρίσκεται στα τελευταία στάδια της μάχης με το καρκίνο» και ζητούσαν από τους θαυμαστές του να προσευχηθούν για τη ζωή του. Ο Λίβον Χέλμ έφυγε από τη ζωή στις 19 Απριλίου, σε ηλικία 71 ετών. Νοσηλευόταν στο αντικαρκινικό νοσοκομείο της Νέας Υόρκης Memorial Sloan-Kettering Cancer Center, που θεωρείται από τα κορυφαία του κόσμου.
Ο Έλτον Τζον ήταν ένας από τους θαυμαστές του Λίβον Χέλμ. Το 1971 έγραψε το τραγούδι Levon (περιλαμβάνεται στο άλμπουμ του 1971 Madman Across the Water), ενώ ένα από τα ονόματα του γιου του είναι Λίβον (Zachary Jackson Levon Furnish-John).Πηγή.

Levon Helm performs at the Solid Sound Festival in North Adams, Massachusetts.

Douglas Mason/Getty Images πηγή.

.

Στίβι Ρέι Βον (Stevie Ray Vaughan) 1954 – 1990

Αμερικανός βιρτουόζος της ηλεκτρικής κιθάρας και συνθέτης, στον οποίο οφείλεται σε μεγάλο μέρος η αναβίωση των μπλουζ την δεκαετία του ‘80.
Ο Στίβεν «Στίβι» Ρέι Βον (Stevie Ray Vaughan) γεννήθηκε στο Ντάλας του Τέξας στις 3 Οκτωβρίου 1954. Ήταν γιος του οικοδόμου και βετεράνου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου Τζίμι «Μπιγκ Τζιμ» Λι Βον (1921-1986) και της γραμματέως Μάρθας Τζιν Βον (1928-2009) και μικρότερος αδελφός του Τζίμι Βον (γεν. 20/3/1951), γνωστού κιθαρίστα από τη συμμετοχή του στο μπλουζ/ροκ συγκρότημα «The Fabulous Thunderbirds». Οι γονείς του αγαπούσαν τη μουσική και έπαιρναν μαζί τα δύο αγόρια στις συναυλίες του Φατς Ντόμινο, του Τζίμι Ριντ και του Μπομπ Γουίλις. Ήταν η εποχή που ανέτειλε το ροκ εντ ρολ.

Η μουσική διαδρομή του νεαρού Στίβι αρχίζει τυπικά ανήμερα των Χριστουγέννων του 1963, όταν παίρνει δώρο από τον πατέρα του μία μικρή πλαστική κιθάρα. Ανάμεσα στα πρώτα τραγούδια που μαθαίνει είναι το «Wine, Wine, Wine» και το «Thunderbird» των Nightcaps, ενός γκαράζ γκρουπ από το Τέξας. Από τον συναγωνισμό, αλλά και τις συμβουλές του μεγάλου του αδελφού, ανέπτυξε το μοναδικό κιθαριστικό του στυλ, που τον έκανε αργότερα διάσημο.Σε ηλικία 11 χρονών, το 1965, αγοράζει τον πρώτο του δίσκο. Ήταν το άλμπουμ «Τhe Wham Of That Memphis Man» του κιθαρίστα Λόνι Μακ, που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τον νεαρό μουσικό. Τον «λιώνει» από τα πολλά παιξίματα, μέχρι που ο πατέρας του τον σπάει από τα νεύρα του. Εκείνη την εποχή αποκτά την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα, που δεν είναι άλλη από την παλιά κιθάρα του αδελφού του Τζίμι. Την επόμενη χρονιά σχηματίζει ένα γκρουπάκι με το όνομα «A Cast of Thousands» και παίζει σε σχολικές γιορτές και πάρτι, ενώ δίνει και την πρώτη συναυλία του στο Λι Παρκ του Ντάλας. Το1969 είναι αρκετά γνωστός στην ευρύτερη περιοχή και το καλοκαίρι του 1970 αποφασίζει να αφιερωθεί αποκλειστικά στη μουσική, μετά από ένα ατύχημα σε ένα φαστ φουντ όπου εργαζόταν ως καθαριστής.
 
το σχολείο Εγκαταλείπει το σχολείο και μετακομίζει στο Όστιν, την πρωτεύουσα του Τέξας. Εκεί δημιουργεί το συγκρότημα Blackbird την τελευταία ημέρα του 1971 και αρχίζει εμφανίσεις στο μπαρ «Rolling Hills Country Club». Μαζί τους θα μείνει έως τα τέλη του 1972. Στις αρχές του 1973 συμμετέχει στο συγκρότημα «Krackerjack», αλλά γρήγορα τους εγκαταλείπει, όταν τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος αποφασίζουν να εμφανίζονται μακιγιαρισμένοι.Στις 14 Μαρτίου 1973, ο 19χρονος Στίβι προσλαμβάνεται στο δημοφιλές συγκρότημα «Nightcrawlers» του Μαρκ Μπένο, ενός ανερχόμενου κιθαρίστα, που συμμετείχε σε ηχογραφήσεις των Doors. Το 1974 αποκτά τη θρυλική φθαρμένη Stratocaster, γνωστή ως «Number One», την κιθάρα - σήμα κατατεθέν του Στίβι Ρέι Βον για την υπόλοιπη καριέρα του. Την ίδια χρονιά, το συγκρότημα μετακομίζει στο Λος Άντζελες για να ηχογραφήσει το πρώτο του άλμπουμ, το οποίο τελικά θα κυκλοφορήσει μόλις το 2009. Απογοητευμένος, ο Στίβι παίρνει τον δρόμο της επιστροφής για το Τέξας.
 Στις 31 Δεκεμβρίου 1974 γίνεται μέλος των Paul Ray & the Cobras, ενός πολύ δημοφιλούς γκρουπ από το Όστιν και παίζει μαζί τους τα επόμενα δυόμισι χρόνια. Στις 7 Φεβρουαρίου 1977 κυκλοφορούν ένα 45άρι, που αποτελεί ουσιαστικά την πρώτη εμφάνιση του Στίβι Ρέι Βον στη δισκογραφία και τον επόμενο μήνα ψηφίζονται συγκρότημα της χρονιάς στο Όστιν. Παρά την επιτυχία τους, όμως, η μουσική τους δεν κατορθώνει να προσελκύσει το ενδιαφέρον των μεγάλων δισκογραφικών εταιρειών.
 
 Στις 26 Αυγούστου 1990, οι Double Trouble δίνουν μία μεγαλειώδη συναυλία στο Ιστ Τρόι του Ουινσκόσιν, που θα είναι το κύκνειο άσμα του Στίβι Ρέι Βον. Επίσημοι προσκεκλημένοι τους, ο Έρικ Κλάπτον, ο Μπάντι Γκάι, ο αδελφός του Τζίμι Βον και ο Ρόμπερτ Κρέι, που ξεσηκώνουν τους 30.000 θεατές. Αμέσως μετά τη συναυλία, ο Στίβι παίρνει τον δρόμο της επιστροφής για το Σικάγο, όπου βρίσκεται το ξενοδοχείο του. Οι δύο ώρες της διαδρομής με το αυτοκίνητο φαντάζουν αιώνες για τον τεξανό μπλούζμαν, που βιάζεται να συναντήσει την αγαπημένη του. Μόλις την τελευταία στιγμή βρίσκει μία θέση στο ελικόπτερο που μετέφερε το προσωπικό του Έρικ Κλάπτον.
Γύρω στη μία το πρωί της 27ης Αυγούστου και λίγα λεπτά μετά την απογείωσή του, το ελικόπτερο συντρίβεται σ’ ένα παρακείμενο λόφο, εξαιτίας της πυκνής ομίχλης. Ο Στίβι Ρέι Βον και οι τέσσερεις άλλοι επιβαίνοντες ανασύρονται νεκροί. Ήταν μόλις 36 ετών και στον κολοφώνα της δόξας του. Η κηδεία του έγινε στο Ντάλας στις 31 Αυγούστου. Τη σορό του συνόδευσαν στην τελευταία κατοικία της η μητέρα του Μάρθα, ο αδελφός του Τζίμι, η φίλη του Γιάννα, με την οποία επρόκειτο να παντρευτούν και 3000 φίλοι και θαυμαστές του. Ανάμεσά τους, ο Στίβι Γουόντερ, ο Μπάντι Γκάι, ο Ρίνγκο Σταρ, ο Ντόκτορ Τζον, ο Έρικ Κλάπτον και ο Τζάκσον Μπράουν.
Ο Στίβι Ρέι Βον υπήρξε σπουδαίος κιθαρίστας, αν και αυτοδίδακτος, αλλά άνισος ως συνθέτης. Επηρεάστηκε εξίσου από δεξιοτέχνες κιθαρίστες του μπλουζ (Άλμπερτ Κινγκ, Ότις Ρας, Μάντι Γουότερς), του ροκ (Τζίμι Χέντριξ, Λόνι Μακ) και της τζαζ (Κένι Μπαρέλ) και ανέπτυξε ένα εκλεκτικό και επιθετικό στυλ, που όμοιό του δεν συναντάμε στην ιστορία της ηλεκτρικής κιθάρας. Ο Στίβι Ρέι Βον γεφύρωσε το μπλουζ και το ροκ, όσο κανένας άλλος καλλιτέχνης από τα τέλη της δεκαετίας του ‘60. Ο τραγικός χαμός του απλά επιβεβαίωσε τη μεγάλη του επίδραση στη μουσική της εποχής του. Ο Στίβι Ρέιν Βον έχει επηρεάσει σπουδαίους σύγχρονους κιθαρίστες, όπως οι Τζον Πετρούτσι (Dream Theater), Οριάνθι Παναγκάρις (Οριάνθη Παναγιάρη, ελληνικής καταγωγής αυστραλέζα μουσικός), Μάικ ΜακΚρίντι (Pearl Jam), Έρικ Τζόνσον (G3) και Ντόιλ Μπράμολ ΙΙ (δεύτερος κιθαρίστας του Έρικ Κλάπτον).Πηγή.

Στις 11 Μαΐου 1995, ο αδελφός του Τζίμι, μαζί με τους Double Trouble και την αφρόκρεμα της μπλουζ σκηνής (BB King, Eric Clapton, Robert Cray, Buddy Guy, Dr. John, Art Neville, and Bonnie Raitt), δίνουν μια συναυλία προς τιμήν του.

Έλληνες ζωγράφοι. Βρυζάκης Θεόδωρος (1819 Θήβα - 1878 Μόναχο)

Μετά τον απαγχονισμό του πατέρα του από τους Τούρκους το 1821 βρέθηκε μαζί με τον αδελφό του Ευθύμιο στο Ορφανοτροφείο του Καποδίστρια στην Αίγινα. Το 1832, με τη μεσολάβηση πιθανώς του Ludwig Thiersch, έφυγε στο Μόναχο, όπου φοίτησε στο "Πανελλήνιον", το ελληνικό παιδαγωγικό σχολείο που είχε ιδρύσει ο Λουδοβίκος Α΄ για τα ορφανά των αγωνιστών της Επανάστασης. Δώδεκα χρόνια αργότερα, το 1844, έγινε δεκτός στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου

και έως το 1855 ήταν υπότροφος της ελληνικής παροικίας. Χάρη στην οικονομική αυτή στήριξη ταξίδεψε στην Ευρώπη, ενώ από το 1848 έως το 1851 βρέθηκε στην Ελλάδα, με σκοπό να μελετήσει την τοπογραφία και τις φυσιογνωμίες που επρόκειτο να απεικονίσει στις ιστορικές του σκηνές. Στο Μόναχο είχε στο μεταξύ γνωρίσει το έργο των Peter von Hess, Karl von Heideck, Johann Petzl, Karl Krazeisen και Joseph Stieler, γεγονός που ερμηνεύει τη διαμόρφωση του ύφους του μέσα στο κλασικό ρομαντικό πνεύμα αλλά και την επιλογή των θεμάτων της ζωγραφικής του μέσα από τα γεγονότα της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας.>>Πηγή συνέχεια.

Sun is shining...

<.While they like to equate the earth to a mother, it is the sun that makes all life on earth possible, giving us the energy, the light that makes us grow and allows all life on earth to exist. So here are stunning photos of that huge ball of flame, 8 light minutes away...

"When the sun is shining I can do anything; no mountain is too high, no trouble too difficult to overcome.'"

Wilma Rudolph 

Η τεχνολογία στήν Αρχαία Αίγυπτο!

.

Τι μπορει να παίξει ένας αληθινός καλιτέχνης.

Ένα κλασσικό κομμάτι του μουσικο-συνθέτη Charles Camille Saint-Saens.παιχτηκε με Erhu ενα Κινέζικο οργανο (με δύο χορδές) που μοιάζει ο ηχος του με βιολίου απο τόν Yu Chuan, και συνοδεία πιάνου από τόν Qu Da Wei.

.

Υπέροχες φωτογραφίες απο μια ερασιτέχνη φωτογράφο.

Μοιάζει να είναι απίθανο! απο κάποιον δεν είναι επαγγελματίας φωτογράφος, να μπορεί πάρει τέτοιες όμορφες φωτογραφίες.Καί η Elena Shumilova,.με το πηγαίο ταλέντο της, μας χαρίζει υπέροχες φωτογραφικές στιγμές.

Ο Έλληνας μουσικός,Yanni, συνδυάζει τα ταλέντα του Pedrο Eustache και Sayaka Katsuki.

 Pedro Eustache από τη Βενεζουέλα(σαξόφωνο) και Sayaka Katsuki(βιολί) από την Ιαπωνία,

Αυτός ο συνδυασμός των μουσικών οργάνων, μαζί με τη μουσική του Yanni δημιουργεί μια αρμονία που είναι υπέροχη τόσο γλυκιά, καί συναρπαστικιά! Αν είστε λάτρεις της μουσικής, αυτό το κομάτι είναι για σένα!
 

Στη μνήμη Κωστή Φραγκούλη. Τόν "παπούλη της Κρητικής ποίησης".

                      Για τα εννιά χρόνια από το μισεμό του

<<Κοντό και να 'ναι σίντερο του κατω κόσμου η πόρτα,

να πιάσω τα κερκέλια τζη και σείσμα να τσης δώσω,
να ξαρμωθούνε τα καρφιά κι ο στρούφιγγας να πέσει.
Πάλι κι αν είναι μάρμαρο γή πέτρα να τη σπάσω
ν'ανοίξω και να κατεβώ, να δώσω μια του χάρου
και να του πάρω όλες τσι νιές και τσ'αρραβωνισμένες
να ρθούνε με τσ' αζωντανούς το ταίρι ντως να βρούνε
να πάρω και την ακριβή, οπίσω να τη φέρω
να ξετελέψει τα προυκιά, στη φλώγα να σταθούμε.>>
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Γράφει η Ελένη Πλαγιωτάκη - Σαατσάκη

Ο Κωστής Φραγκούλης μου προκαλούσε πάντα δέος! Σήμερα εννιά χρόνια μετά το μισεμό του, το ίδιο δέος αισθάνομαι για τον κορυφαίο δημιουργό της Κρητικής Λογοτεχνίας, που σύμφωνα με τους διασημότερους γλωσσολόγους Ελληνες και ξένους, αποτελεί ένα σπάνιο παγκόσμιο φαινόμενο.

 Και πραγματικά υπήρξε παγκόσμιο φαινόμενο, όχι μόνο γιατί συνέχισε να δημιουργεί ως το τέλος της ζωής του (έφυγε 100 χρονών), αλλά και γιατί, χωρίς ιδιαίτερες σπουδές κατόρθωσε να κατακτήσει την ψηλότερη κορφή της Κρητικής Λογοτεχνίας, κάστρο άπαρτο από την εποχή του Βιτσέντζου Κορνάρου μέχρι σήμερα.

Μόνο με τα γράμματα του Δημοτικού Σχολείου και τρίμηνη φοίτηση στο Γυμνάσιο, πέτυχε να περάσει τις πύλες του μεγαλύτερου πνευματικού ιδρύματος της Ελληνικής Επικράτειας, της Ακαδημίας ΑΘηνών και να τιμηθεί με τη μεγαλύτερη διάκρισή της: Το Α’ βραβείο μετά μεγάλου χρηματικού επάθλου, για το δίτομο ποιητικό του δημιούργημα τα “Δίφορα”.

Ο Κωστής Φραγκούλης διέγραψε μια πολύχρονη, λαμπρή πνευματική πορεία, με μοναδικά όπλα την οξύτατη αντίληψη και το πηγαίο και αστείρευτο ταλέντο του.

Ενα, αληθινά, θεόδοτο δώρο, εναρμονισμένο απόλυτα με το σπινθηροβόλο του πνεύμα κι έναν απαράμιλλο πλούτο μοναδικών βιωμάτων από τη ζωή του στην ύπαιθρο.

Για όλ’ αυτά και μύρια άλλα ο Κωστής Φραγκόυλης μου προκαλούσε πάντα δέος. Ενιωθα τόσο ασήμαντη μπροστά στη μεγαλοσύνη του και μ’ άφηνε κατάπληκτη η απλόητά του και η συμπάθεια με την οποία με περιέβαλλε.

Αμέτρητες και συγκλονιστικές είναι οι αναμνήσεις, που με συνδέουν με τον αξεπέραστο ποιητή και τις έχω όλες ευλαβικά φυλαγμένες στο νου και στην ψυχή μου, γιατί αρκετές απ’ αυτές μ’ έχουν σημάδεψει. Οπως, ας πούμε εκείνη του έτους 2000 που μου έπεσε ο κλήρος να ανακοινώσω στον 95χρονο τότε Κωστή Φραγκούλη μια τραγική είδηση, την απώλεια του γιατρού και λογοτέχνη Μιχάλη Καυκαλά, τον οποίο υπεραγαπούσε, θαύμαζε και εκτιμούσε βαθιά.

Τον βρήκα στο διαμέρισμά του στην Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου, καθισμένο στο γραφείο του. Με δέχτηκε με τη γνωστή του εγκαρδιότητα και την παροιμιώδη στειακή του ευγένεια. Ενιωθα πολύ άβολα, πως ν’ αρχίσω, αλλά με βοήθησε ο ίδιος, λέγοντάς μου ότι η παρουσία μου του έφερνε πάντα ξεχωριστή χαρά.

- Σήμερα όμως όχι... ξεκίνησα δειλά και κομπιάζοντας κατάφερα επί τέλους να του μεταδώσω το θλιβερό μαντάτο.

Εκείνος δε μίλησε καθόλου. Σηκώθηκε όμως όρθιος, όχι και τόσο εύκολα, όπως είδα, κι έκανε τρεις φορές το σταυρό του. Ακολούθησε μια ολιγόλεπτη σιωπή και μετά μου έδωσε χαρτί και μολύβι λέγοντάς μου:

- Ελένη γράψε ότι σου πω για να το πεις αύριο στην εκπομπή σου. (Έκανα τότε εκπομπές στο ραδιόφωνο).

Η φωνή του, αν και έτρεμε λίγο, ήταν πεντακάθαρη:

“Απού τη Στεία ως τα Χανιά, ραΐσαν και οι τροχάλοι

και μοιρολόι στέσανε στον Καυκαλά Μιχάλη”.

Να σημειωθεί “Τρόχαλος” είναι ο τίτλος του πολύστιχου αριστουργηματικού ποιήματος του Μιχάλη Καυκαλά.

Το έτος 2003, δύο χρόνια πριν το μισεμό του, με είχε πιάσει κάτι σαν υστερία. Σ’ όλες τις ραδιοφωνικές μου εκπομπές ο Κωστής Φραγκούλης ήταν το προσφιλές μου θέμα. Τα παιδιά του σταθμού, ιδιαίτερα η Λενιώ η Στάθογλου (που την έξοχη φωνή της απολαμβάνομε τώρα στο Ράδιο Κρήτη) και η Μαρίτα η Κοκολάκη με ... μάλωναν -

- Κυρία Ελένη, μα γιατί δεν του τηλεφωνείτε να σας ακούσει μια από τις πολλές φορές;

Αρνιόμουνα επίμονα, γιατί δεν ήθελα να τον κουράσω. Ηταν ήδη 98 χρονών!

Σε μια, όμως, από τις εκπομπές, ένα από τα αγαπημένα μου κορίτσια, ακόμα δεν ξέρω ποιό, του τηλεφώνησε κρυφά. Τελείωνε πια η εκπομπή, ήμουν ακόμα στον αέρα, όταν άκουσα την τόσο γνωστή και αγαπημένη φωνή να μου λέει:

“Στου Ψηλορείτη μ’ έβγαλες τα χιονισμένα πλάγια

μ’ όσα ‘πες σα χερουβικό πριχού σηκώσουν τ’ άγια”

Τα ‘χασα. Μ’έπιασε πανικός, μόνο που τον άκουσα, όχι ν’ απαντήσω κιόλας. Ομως εκείνη τη δύσκολη στιγμή, σαν αστραπή πέρασε από το νου μου ο δημοσιογράφος Νίκος Ψιλάκης που αποκαλούσε τον Φραγκούλη “Πατριάρχη”.

Η έμπνευση ήρθε ουρανοκατέβατη και μάλιστα απόλυτα σχετική με τη μαντινάδα του σύγχρονου Κορνάρου.

Ο Πατριάρχης είσαι Συ των Κρητικώ λογίω

γιατί βαστάς τση Κρήτης μας τ’ άγια των αγίω”

Το γόητρό μου σηκώθηκε! Και όχι μόνο... Ο ποιητής μου ενθουσιάστηκε με τη μαντινάδα μου.

Αθάνατε Κωστή Φραγκούλη!

Πάντα θα μου προκαλείς δέος! Πηγή.

JJ CALE….AFTER MIDNIGHT

Το ξημέρωμα θα βρει όλα όσα έχουν λεχθεί να ανήκουν πλέον στη σφαίρα του ουδέτερου χρόνου. Ένα βράδυ κάποιος κάτι είπε, κάπου αναφέρθηκε, κάτι άλλο εννοούσε και κάτι άλλο καταλάβαμε. «Someone, somewhere in summertime» που τραγουδούσαν κάποτε οι Ιρλανδοί Simple Minds.
Οι στίχοι λένε: «After midnight, were gonna let it all hang out» που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει: «μετά τα μεσάνυχτα ας τα αφήσουμε όλα να κρέμονται». Μιαστροφήπαρακάτωλέει: «Were gonna cause talk and suspicion.Give an exhibition. Find out what it is all about». Που μεταφράζεται: «Θα προκαλέσουμε συζήτηση και υποψία, κάνε μας μια επίδειξη, μάθε γιατί συμβαίνει όλο αυτό.
Το ‘‘After Midnight’’ κυκλοφόρησε το 1970 και περιλαμβάνεται στο δίσκο του Eric Clapton με τίτλο το όνομά του, και ο πρώτος ως σόλο τραγουδιστής, αν και ήταν σεβαστός ως κιθαρίστας με τα συγκροτήματα που έπαιζε (Cream, Yardbirds και Blind Faith), όχι όμως για τα φωνητικά του. Το ‘‘After Midnight’’ ήταν το πρώτο single που βγήκε από το δίσκο και κατάφερε να φτάσει ως το Νο 18 των Η.Π.Α.
Πρόκειται για ένα τραγούδι το οποίο έγραψε ο τραγουδοποιός, κιθαρίστας και… βιοπαλαιστής από την πόλη Tulsa της Οκλαχόμα, J.J. Cale, και χαρακτηρίζεται από το ρυθμό και το ύφος των Blues καθώς και τη ξεσηκωτική ενορχήστρωσή του. Ο J.J. Cale κινούνταν στο χώρο της country και του Blues. Έγινε γνωστός ως ο άνθρωπος που εισήγαγε τον ‘‘ήχο της Tulsa’’ (Tulsa sound), ένα μίγμα Rock ‘n’ roll, country, Blues και Jazz με άρωμα ρουστίκ. Ο J.J. Cale καθόρισε μία μοναδική προσέγγιση στη μουσική παραγωγή αποκτώντας φήμη ως υφολογικός καινοτόμος. Το ‘‘After Midnight’’ το είχε ηχογραφήσει ως demo όταν μετακόμισε στο Λος Άντζελες στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Το αποτέλεσμα δίχως άλλο ήταν ικανοποιητικό. Αυτό το ιδιαίτερο τραγούδι τα είχε όλα: δυναμικό φρενιτιώδη ρυθμό, πιασάρικη μελωδία που παραπέμπει σε Gospel, καλή ερμηνεία κι ένα μικρό, πλην όμως αποτελεσματικό, κιθαριστικό σόλο. Ο μπλουζίστας John Weldon Cale, γνωστός ως J.J. Cale είχε υπάρξει μια από τις σημαντικότερες μορφές της παγκόσμιας μουσικής σκηνής πειραματιζόμενος με πολλούς ρυθμούς και στυλ, με σκοπό να δημιουργήσει ένα μοναδικό, προσωπικό, χαλαρό ύφος, ιδιαίτερα αγαπητό στους μουσικούς και στους ροκάδες της δεκαετίας του '70. Ξεκίνησε να παίζει κιθάρα σε ηλικία 10 ετών και θεωρείται από τους πρωτοπόρους του Τulsa Sound, ενός υποείδους της ροκ μουσικής, που συνδυάζει το μπλουζ, το ροκαμπίλι, την κάντρι και την τζαζ. Από τις πιο γνωστές επιτυχίες εκτός του After Midnight, είναι τα Cocaine, Crying Eyes, Crazy Mama και Call Me The Breeze κ.α. Κατά τη διάρκεια της ζωής του έχει συνεργαστεί με την αφρόκρεμα των παγκοσμίων μουσικών όπως τον Eric Clapton, τον Carlos Santana, τον Mark Knopfler, τον Bryan Ferry, τον Neil Young και τον Johnny Cash.
Ο JJ Cale είχε χαμηλό προφίλ, απέφευγε το promotion και γενικά τα ενοχλητικά παρελκόμενα της showbiz. Ο ίδιος είχε προτιμήσει μια ζωή ολόκληρη να αποσυρθεί σε ένα βανάκι, να γράφει και περιστασιακά να δίνει συναυλίες, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Ακόμη, ήταν φιλόζωος και αρκετοί από τους φίλους του τον θυμούνται για αυτή τη μεγάλη αγάπη του προς τα ζώα στα οποία είχε προσφέρει πολλά. Σημαντικό επίσης χαρακτηριστικό του JJ Cale είναι η εκτενής προσωπική του δισκογραφία, που αποτελείται από 16 studio και live album, 8 singles, 2 συμμετοχές σε δίσκους και 9 συλλογές!
Ο JJ Cale, έφυγε από τη ζωή στις 26 Ιουλίου 2013, στο νοσοκομείο Scripps Green Hospital της πόλης Λα Χόγια της Καλιφόρνιας, σε ηλικία των 73 ετών, έχοντας υποστεί οξεία καρδιακή προσβολή.





«Θεωρώ τον εαυτό μου ως ένα στιχουργό… Υποθέτω ότι η επιχείρηση είναι τα τραγούδια μου και η διασκέδαση, το παίξιμο της κιθάρας μου»……… JJ Cale.

BY ΧΡΗΣΤΟΣ CHR

. . Πηγή.

Η τρισδιάστατη τέχνη στό δρόμο.

Ο Julian Beever είναι γνωστός σε όλο τον κόσμο για τα σχέδια του οδοστρώματος, ειδικότερα γιά τίς 3D ψευδαισθήσεις του, που μέ μιά ειδική παραμόρφωση δημιουργεί την εντύπωση του 3D, όταν τα δείς από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία.
 Τα έργα του είναι τόσο εκπληκτικά οι άνθρωποι τον αποκαλούν οι Pavement Picasso, και όταν βλέπεις αυτά τα απίστευτα έργα τέχνης παρακάτω θα συμφωνήσετε.
Έτσι η βόλτα στή πόλη αποκτά ενδιαφέρον...

Πηγή: Julian Beever καί imgur

Ο John Mayall σολάρει ακόμα στα 80!.

Ο νονός του Βρετανικού μπλούζ, John Mayall, έκλεισε τα 80 και το γιορτάζει στις 19 Απριλίου στο περίφημο Ronnie Scott s στο Soho του Λονδίνου. Μπορεί να πέφτει μακρυά, αλλα οι νότες ταξιδεύουν μια χαρά. To κομμάτι αυτό στη πρώτη εκτέλεση άνοιγε το δίσκο του, Usa Union, το 1970. Όπως θυμούνται οι φί...Διαβάστε ολόκληρο τό άθρο >

. Για το  βίντεο του John Mayall μέ τόν Gary Moore πατήστε >>ΕΔΩ.

κι αν ξημερώνει..,

... θέλω να συνεχίσω να ονειρεύομαι...

κι είχα λέει γύρω μου την πιο όμορφη γη του κόσμου ,να ξαπλώσω στα νοτισμένα χαμομήλια κι ο ουρανός να μου δακρύζει τα μάτια όπως τον κοιτώ

μες τα χαλάσματα έχουν φωλιές τα όνειρα...

Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπές μέσα. (Ν.Καζαντζάκης)

Το εκπληκτικό βάλς του Άντονυ Χόπκινς

 André Rieu – And The Waltz Goes On…

 composed by: Anthony Hopkins

  Sir Anthony Hopkins BRAVO!